Χαλβάς σιμιγδαλένιος λόγω νηστείας…και λόγω μνήμης…
Χαλβάς σαν αυτόν που έφτιαχνε η μάνα μου και η θεία Ευτυχία…
Τις μέρες της νηστείας πριν το Πάσχα το γλυκό που υπήρχε πάντα στο σπίτι μας ήταν ο χαλβάς από σιμιγδάλι…
τόσο απλό γλυκό και τόσο νόστιμο…χωρίς πολλά πολλά να επισκιάζουν την γεύση του και μόνο η κανέλα να την επισφραγίζει…
Ήταν το γλυκό που κερνούσαν τις μέρες της Σαρακοστής στα περισσότερα σπίτια…εκτός από τα γλυκά του κουταλιού που πάντα υπήρχαν στους μπουφέδες εκείνης της εποχής…
Η θεία Ευτυχία ήξερε πόσο μου άρεσε ο σιμιγδαλένιος χαλβάς και πάντα με φώναζε όταν περνούσα,για να με κεράσει…
Το σπίτι της μονοκατοικία από τις πρώτες που κτίσθηκαν στην πόλη της Ν.Ορεστιάδας…
Έμεναν εκεί η οικογένεια του Μέλτη Γκεντσίδη ,τα πεθερικά της κι από τότε που παντρεύτηκαν με τον θείο Γιώργο έστησαν την ζωή τους σ’ αυτό το σπίτι ….γωνία Ευριπίδου με Λοχαγού Διαμαντή…
Ισόγειο και “άνετο” σπίτι με την σάλα του καθώς έμπαινες από την “μπροστινή”,διπλή πόρτα,την κύρια είσοδο…δίπλα η “καλή” τραπεζαρία με τον πίνακα ζωγραφικής πάνω από τον σκαλιστό μπουφέ με τα φρούτα και τα λουλούδια…
Τα παράθυρα και ο πόρτες του σπιτιού όλα “πάνω”στον δρόμο βαμμένα πράσινο ανοιχτό κάτι σαν το βεραμάν…
το ίδιο και τα κάγκελα της αυλής και η σιδερένια, διπλή καγκελόπορτα στο πίσω μέρος του σπιτιού….
Από κει μπαίναμε όταν πηγαίναμε…
Ανοίγοντας το ένα φύλλο της καγκελόπορτας μια μεγάλη αυλή με κήπο και δέντρα γύρω-γύρω έφτανε μέχρι το σπίτι του Τασμαλή (εκεί που είναι σήμερα το Ταχυδρομείο)….στα αριστερά του κήπου η εξωτερική βρύση και στα δεξιά η πόρτα για το εσωτερικό του σπιτιού…διπλή πόρτα κι αυτή, ξύλινη όπως και η κεντρική και οι δυο μ’έναν φεγγίτη στο πάνω μέρος…χαρακτηριστικό των σπιτιών εκείνης της εποχής…
Περνώντας από έναν μεγάλο και φαρδύ διάδρομο, μπαίναμε δεξιά στην κουζίνα που μάλλον ήταν και το σημείο που μου άρεσε περισσότερο…μεγάλη με δυο παράθυρα που γέμιζαν με φως τον χώρο…δυο καναπέδες με λουλουδένια υφάσματα εκρού με ροζ – κόκκινα τριανταφυλλάκια…
Στην γωνία το άσπρο μπουφεδάκι… ήταν κάτω κλειστό με δύο ντουλάπια και πάνω βιτρινάκι…ένα δίφυλλο ντουλάπι με τζάμι απ’όπου έβγαζε και τα γλυκά…αντί για πόμολα πάνω και κάτω είχε μικρά μεταλλικά χαλκαδάκια…κι από ένα κλειδί μικρό για να ασφαλίζει και το πάνω μέρος αλλά και το κάτω…στα τζάμια και στο κενό ανάμεσα στα δυο μέρη του επίπλου φωτογραφίες της οικογένειας…
Στο κέντρο της κουζίνας το μεγάλο μακρόστενο τραπέζι κυριαρχούσε…
Εκεί μου άρεσε να κάθομαι όταν περνούσα και με φώναζαν λίγο πριν το μεσημέρι που συνήθως τα έλεγαν με την μάνα μου…ήταν η ώρα που γύριζε από το μαγαζί..
Δεν αρνιόμουν ποτέ αυτό το κάλεσμα μέχρι που μεγάλωσα ακόμα και όταν πήγαινα στο Λύκειο…
Ήταν ένα από τα συγγενικά σπίτια που ακολουθούσα την μάνα μου αγόγγυστα ως παιδί…γιατί περνούσα καλά μαζί τους…
μου άρεσε πολύ να τις ακούω να μιλάνε…
Τέσσερα αγόρια,τα παιδιά της θείας Ευτυχίας…ήταν μεγάλα και είχαν φύγει ήδη από το σπίτι καθώς μεγάλωνα εγώ …μάθαινα όμως γι αυτά ακούγοντας την …ο Μίμης που παντρεύτηκε,ο Γιάννης που δούλευε στην Αθήνα,ο Μίλτος που σπούδαζε Οδοντίατρος,ο Νίκος…όλες οι κουβέντες της πλεγμένες μαζί τους, με τα νέα τους αλλά και με τα δικά της τα μικρά και τα πολύτιμα της κάθε μέρας…
Με την μάνα μου είχαν διαφορά ηλικίας και της άρεσε να την φωνάζει “θυγατέρα” …και η αγάπη και η εκτίμηση που είχε η μια για την άλλη ήταν εμφανής και το ένοιωθες όταν τς έβλεπες μαζί…
Όμορφη γυναίκα η θεία Ευτυχία σαν το όνομα της… με τα γαλάζια της μάτια,τα στρογγυλά γυαλιά της,με τα ξανθά της μαλλιά μακρυά και μαζεμένα σ’έναν κότσο που άφηνε να φαίνεται όλο το πρόσωπο….είχε χαρακτηριστικό τρόπο κι όταν μιλούσε…με εκφραστικές κινήσεις…
Δασκάλα στα νειάτα της στα χωριά της περιοχής όταν όμως ένωσε την ζωή της με τον θείο Γιώργο άφησε το δασκαλίκι και τον ακολούθησε…αργότερα όταν έλειπε ο θείος Γιώργος κρατούσε εκείνη το μπακάλικο της οικογένειας Γκεντσίδη που ήταν από τα πρώτα εμπορικά που στήθηκαν στην πόλη της Ν.Ορεστιάδας,”ο Ερμής”…
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για ιστορίες της θείας Ευτυχίας και να θυμάμαι κουβέντες που έκαναν με την μάνα μου…
Μου ήρθαν στο μυαλό με την πρώτη κουταλιά που έφαγα από τον χαλβά που έφτιαξα λόγω νηστείας και καθώς έτρωγα με πλημμύριζαν οι μνήμες πασπαλισμένες με μυρωδιά κανέλας…
Κάθε φορά που περνάω μεσημεράκι από το σπίτι της ενώ είναι ένα άδειο οικόπεδο σήμερα…εγώ γυρνάω πάντα και κοιτάζω από συνήθεια…λες κι η μάνα μου είναι εκεί μαζί της και πίνουν καφεδάκι μετά την δουλειά…λες και κάποια στιγμή θα ακούσω την θεία Ευτυχία να μου χτυπάει το τζάμι και να με φωνάζει με την χαρακτηριστική της κίνηση….για να με κεράσει χαλβά σιμιγδαλένιο με κανέλα…
Αναστασία Πατλακίδου
