Το Νοσοκομείο Διδυμότειχου μια μεγάλη ανάγκη για όλους εμάς που ζούμε εδώ στον Βόρειο Έβρο…
Χρειαζόμαστε το Νοσοκομείο Διδυμότειχου αυτόνομο, ανεξάρτητο, στελεχωμένο και δυνατό στην υπηρεσία όλων των κατοίκων του Βορείου Έβρου…
Οι υποσχέσεις αλλάζουν στόματα,οι υπουργοί έρχονται και φεύγουν,
οι κυβερνήσεις αλλάζουν…και μόνο η δικιά μας πραγματικότητα είναι πάντα ίδια…
Οι ανάγκες του Β.Έβρου πολλές και παντού, λόγω της ιδιομορφίας και της θέσης.
Σε όλους τους τομείς…
Με την υγεία όμως “παιγχνίδια δεν παίζονται”…
γιατί σαν την υγεία δεν υπάρχει…
γιατί αν δεν την έχεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…
ούτε να δουλέψεις ,ούτε να χαρείς,ούτε να ευχαριστηθείς τίποτα…
γιατί η υγεία δεν κοιτάζει ούτε ιδιότητες…ούτε τσέπες…
γιατί η υγεία είναι πολύτιμη για όλους και όταν κλονίζεται …
χρειάζεσαι τις καλύτερες υπηρεσίες δίπλα σου…κοντά σου…και άμεσα…
γιατί όλα κρίνονται και στο λεπτό ακόμα…
Εκ των πραγμάτων με το που περνάς την πόρτα του Νοσοκομείου όλα αλλάζουν…
αισθάνεσαι μετέωρος…φοβισμένος…ανήσυχος…
είτε είσαι ασθενής …είτε είσαι συνοδός…το πρώτο που εύχεσαι είναι να πάνε όλα καλά…
να μην χρειαστεί να πας παρακάτω…
εύχεσαι να τελειώσουν όλα γρήγορα και με τον καλύτερο τρόπο…
εύχεσαι να γίνεις καλά και να γυρίσεις στο σπίτι…στην οικογένεια σου και στα “μικρά” και “μεγάλα”της καθημερινότητας σου…της ζωής σου…
Ο χρόνος στο νοσοκομείο νομίζεις ότι κυλάει αλλιώς…σαν να πηγαίνει σημειωτόν…με αργό ρυθμό…
οι ώρες νοιώθεις σα να κάνουν περισσότερο χρόνο και τα ρολόγια πολλές φορές σου φαίνεται ότι είναι σταματημένα…
Ως ασθενής είσαι στο κρεβάτι…ως συνοδός ακολουθείς οδηγίες και προσπαθείς να είσαι χρήσιμος…
αισθάνεσαι όμως και “αποκομμένος” από την έξω ζωή…γιατί στο Νοσοκομείο Διδυμότειχου ακόμα και το πιο απλό όπως η σύνδεση με το διαδίκτυο δεν υπάρχει…δεν έχει wifi ελεύθερο…
το διαπιστώσαμε όλοι όσοι το χρειαστήκαμε…
¨Ημουν στο νοσοκομείο δέκα μέρες συνοδεύοντας την μαμά μου…
ως συνοδός στην αίθουσα αναμονής (στο living room όπως το έλεγε ο Πολύμερος που είχαμε τις μαμάδες μας στον ίδιο θάλαμο) περνάς ώρες κατά την επίσκεψη των γιατρών αλλά και του νοσηλευτικού προσωπικού,
της καθαριότητας κ.λ.π ,αλλά δεν μπορείς να απομακρυνθείς γιατί μπορεί να σε ζητήσουν…
Εκείνες τις ώρες η αίθουσα είναι γεμάτη ασφυκτικά…βλέπεις κόσμο γνωστό και άγνωστο…χωρίς όρεξη για πολύ κουβέντα εκτός από τα τετριμμένα…με γνώριμα όμως συναισθήματα μέσα μας…ξέρεις καλά τι αισθάνεται κι ο διπλανός σου…ο ίδιος κόμπος στο στομάχι…η ίδια αγωνία για το τι θα πουν οι γιατροί…για το τι θα γίνει…και κυρίως με την ίδια κούραση και αυπνία όλοι…
Υπήρχαν άνθρωποι από Ορμένιο,από Δίκαια,από Φτελιά όπως η Σουλτάνα,από το Φυλάκιο η κυρία Αναστασία και ο κύριος Ζήσης και από άλλα σημεία της περιοχής που ήταν δύσκολο εκ των πραγμάτων να φύγουν και να ξαναγυρίσουν…έτσι λοιπόν ήταν στο Νοσοκομείο για πάρα πολλές μέρες…
Η πολυπόθητη λέξη…αυτό που θες να ακούσεις κάθε μέρα από τους γιατρούς είναι Εξιτήριο…
είναι το καλύτερο που ακούς…γιατί το να γίνεις καλά και να φύγεις είναι το μεγάλο ζητούμενο..
και τότε διαπιστώνεις ότι επειδή το Νοσοκομείο Διδυμότειχου δεν είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο…
δεν μπορείς να φύγεις…ασθενοφόρο έχει μόνο Δευτέρα,Τετάρτη και Παρασκευή…
φρένο λοιπόν ξανά και η χαρά εξατμίζεται…
έχεις το εξιτήριο από την Δευτέρα το απόγευμα και μπορείς να μεταφέρεις τον άνθρωπό σου την Τετάρτη…
Νευριάζεις…θυμώνεις…στεναχωριέσαι…μέχρι που βρίσκεις τρόπο με τον ιδιωτικό τομέα…έχει ασθενοφόρο το διαγνωστικό κέντρο “Δημόκριτος” στην Ορεστιάδα και φεύγεις μ’ αυτό…αν δεν υπήρχε θα περιμέναμε από την Δευτέρα μέχρι την Τετάρτη…όχι μόνο εμείς αλλά και άλλοι σαν εμάς…κι αυτό δεν κοστίζει μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά…
Χρειαζόμαστε το Νοσοκομείο Διδυμότειχου όλοι οι κάτοικοι του Β.Έβρου
αυτόνομο…ανεξάρτητο…”δυνατό”και με το επαρκές προσωπικό…
όχι με λόγια και υποσχέσεις αλλά με πράξεις…
Για όλους μας αυτό που έκανε τα πράγματα καλύτερα ήταν ότι το Νοσοκομείο Διδυμότειχου “δουλεύει”με πολύ ψυχή και με άριστο προσωπικό…
Ευτυχώς είναι εμψυχωμένο με προσωπικό που προσφέρει τις υπηρεσίες του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο….σίγουρα αν ήταν περισσότεροι τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα σε ότι έχει να κάνει με τον φόρτο εργασίας…
Είναι πολύ σημαντικό να αισθάνεσαι ότι είσαι σε καλά χέρια…που κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους …
Η Χειρουργική ομάδα του Χρήστου Καλπακλή και του Σωτήρη Μαρκακίδη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, “φυσάει”… το ίδιο και η νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες.Είδα ασθενείς που ήρθαν από μακρυά για τους γιατρούς αυτούς αναζητώντας την θεραπεία τους.
Στην δε Παθολογική ο Αριστείδης Ασημής και ο Πέτρος Γλουφτσιος σε κάνουν να νοιώθεις ασφαλής…το ίδιο και το νοσηλευτικό προσωπικό.
Νομίζω ότι όλοι βάζουν τις δυνάμεις τους για να γίνεται καλύτερη δουλειά…από την τραπεζοκόμο που προσπαθεί να σου βρει τρόπο για να φάει ο άνθρωπος σου,τις καθαρίστριες που έρχονται μόλις τις χρειαστείς και προσπαθούν να διατηρήσουν τον χώρο όπως πρέπει…όλοι…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους…σ’ έναν έναν ξεχωριστά…
Αναστασία Πατλακίδου – Άρωμα Μελωδίας
