Μ’ έναν μπακλαβά μπορείς να ταξιδέψεις…να θυμηθείς στιγμές και εικόνες…να σκαλίσεις την μνήμη και να ξαναβάλεις κανέλα και γαρύφαλο…
Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κλείνουν με τα Φώτα και του Αι Γιαννιού.
Τα καλικαντζαράκια φεύγουν καθώς τα νερά αγιάζονται και τα στολίδια του δέντρου μπαίνουν σε κουτιά για να αποθηκευτούν στο πατάρι.
Τι ωραία που είναι η αναμονή των γιορτών…ενώ το μάζεμα των χριστουγεννιάτικων πόσο βαρετό…
Όσο για τα γλυκά των γιορτών τα “σκουπίσαμε”…και οι πιατέλες στην θέση τους σηκώθηκαν κι αυτές, στο ντουλάπι.
Είμαι από αυτούς που μπακλαβά τρώω μόνο αυτές τις μέρες.
Έχω την γεύση του συνδυασμένη με χρυσόσκονη, στολισμένο δέντρο, λαμπάκια πολλά λαμπάκια που αναβοσβήνουν, δώρα, γιορτές…
Από μικρό παιδί θυμάμαι την γεύση του μπακλαβά κι έχω στο μυαλό σχολικές διακοπές και Χριστούγεννα.
Η συνταγή όπως την έφερε η προγιαγιά Πολυξένη από “μέσα”, από την Αδριανούπολη, τηρείται με ευλάβεια.
Με υλικά και κινήσεις που πρέπει να τις ακολουθήσεις κατά γράμμα έλεγε η γιαγιά Τασούλα αλλά και η μαμά μου.
Όχι μόνο πώς θα τον φτιάξω αλλά και το πώς θα τον κόψω και πώς θα τον ψήσω…
Μια ιεροτελεστία…
Τα καρύδια έρχονται πάντα από πολύ νωρίς κατά παραγγελία της μαμάς μου.
Φέτος φρόντισε ο Άγγελος να τα φέρει στην ώρα τους.
Εννοείται ότι ξεκινάς από το σωστό φύλλο που το αγοράζεις από το ζαχαροπλαστείο Γκεντσίδη.
Από το 1923 στην Ν. Ορεστιάδα και ο Δημήτρης Γκεντσίδης τρίτης γενιάς ζαχαροπλάστης συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας του.
Κάθε φορά που έρχομαι σ’ αυτό το ζαχαροπλαστείο θυμάμαι τα μεγάλα βάζα με τις καραμέλες που παίρναμε όταν είμασταν παιδιά και τα μπισκότα στην σακούλα, χύμα… από τα μεγάλα, μπλε, τετράγωνα, τενεκεδένια κουτιά Παπαδοπούλου.
Τότε, ακριβώς δίπλα ήταν και το ζαχαροπλαστείο Καζαντζόγλου, του κυρ Νώντα, απ’ όπου έπαιρνα και τις ροζ καραμέλες βαρελάκια που μοσχοβολούσαν…
Και τα δυο μαγαζιά τότε φάνταζαν στα μάτια μου ίδια…
Βάζα μεγάλα και γυάλινα στην σειρά και ράφια μέχρι πάνω στο ταβάνι…
Όσα χρόνια κι αν περάσουν το μυαλό στριφογυρνάει στην παιδική ηλικία.
Τα παιδικά μου χρόνια έχουν πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι όμως γεμάτα από χρωματιστές αναμνήσεις, παιχνίδια, ανθρώπους, στιγμές πολύτιμες και οι γιορτές τους μυρίζουν σιρόπι…μέλι…και άχνη ζάχαρη…
Οι κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν στην ζωή…
κι εμείς βρίσκουμε ανθρώπους και χρώματα γύρω μας που ομορφαίνουν την καθημερινότητα μας όπως η χιονόμπαλα από το Αέναον… ο χιονάνθρωπος που μου έφτιαξαν φέτος η Βάσω, η Σούλα και η Ελένη… η κόκκινη κούπα για το τσάι, οι ροζ καραμέλες στο τενεκεδένιο κουτί με μυρωδιά από το χθες… τα βιβλία…οι μουσικές…το ημερολόγιο για φέτος…
Όλα αυτά που είναι τόσο μικρά αλλά και τόσο πολύτιμα και γεμίζουν τα συρτάρια της ψυχής μας…και κάθε φορά που θα τα σκαλίζουμε θα ξυπνάνε μνήμες με μυρωδιές αγαπημένες και θα μας ταξιδεύουν…
Και του χρόνου…
