Με αφορμή το θάνατο του Mad Clip: «Βρες αυτό που αγαπάς, και άφησέ το να σε σκοτώσει»

Θέλω να πω δυο λόγια για τους γκαζάκηδες αυτής της χώρας.

Όχι, δεν θα μιλήσω για την επικίνδυνη οδήγηση και τα αμέτρητα αθώα θύματα αυτής. Ούτε για την θλίψη που γέννησε σε αρκετούς φίλους του γνωστού μουσικού η απώλεια του. Θέλω να μιλήσω για την περιβόητη φράση του Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Βρες αυτό που αγαπάς, και άφησέ το να σε σκοτώσει.»

Όταν άκουσα μια συνέντευξη του εν λόγω μουσικού, στο μυαλό μου ήρθαν αμέσως τα λόγια του Μπουκόφσκι, λόγια που δυστυχώς κάποτε με έβρισκαν σύμφωνο και με εξέφραζαν σε σημαντικό βαθμό. Μόνο που στη συνέχεια ακολούθησα μια διαφορετική ζωή και έκανα σημαντικές προσπάθειες προς την ελευθερία του πνεύματος, για να καταλάβω πολύ γρήγορα πόσο μεγάλη παγίδα αποτελεί η παραπάνω φράση. Μια ματιά στα φρικτά παιδικά χρόνια του Μπουκόφσκι είναι ίσως αρκετά για να καταλάβω πως μπορεί να προέκυψε η συγκεκριμένη στάση ζωής, κάτι που το παραδέχεται κατά κάποιο τρόπο και ο ίδιος, για την ακρίβεια, μία στάση ασεβής προς την ζωή, με μία παράδοση του εαυτού και του ελέγχου στα πάθη.

Στον γκαζάκια λοιπόν αρέσουν οι υψηλές ταχύτητες, ίσως η καταδίωξη και σίγουρα η αδρεναλίνη. Εγώ όμως αμφισβητώ ότι αυτό είναι μια ελεύθερη επιλογή. Έχω την αίσθηση ότι και μία δεύτερη ευκαιρία να δινόταν σε πολλούς γκαζάκηδες που έφυγαν νωρίς, πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαν σαν κάτι καταναγκαστικό, γιατί νιώθουν μία ακατανίκητη έλξη για μία κατάσταση που φέρει την ταμπέλα ‘’αγαπώ την ταχύτητα’’. Πίσω όμως από αυτή την ταμπέλα ίσως κρύβονται πολλά και βαθιά “ζητήματα“ που “ντύνονται“ κάτω από μόδες και κουλτούρες και χαίρουν μάλιστα μεγάλης αποδοχής από το νεαρό κοινό. Τι βολικότερο λοιπόν, να κρύβεται ένα μεγάλο κενό κάτω από ένα σεντόνι που το θαυμάζει ο κόσμος.

Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι και ο γκαζάκια μένει μόνος, μακριά από τα μάτια που τον καμαρώνουν, το κενό επιστρέφει και δημιουργεί όλο και μεγαλύτερη απόγνωση, που χρειάζεται όλο και μεγαλύτερο σεντόνι (περισσότερα γκάζια) για να καλυφτεί. Μέχρι τη μέρα που μία λάθος κίνηση θα τον οδηγήσει μέσα στο κενό που έκρυβε με τόση επιμέλεια για χρόνια.

Προτείνω στους γκαζάκηδες να αναρωτηθούνε το γιατί. Και φυσικά να μην μείνουν στην εύκολη και επιφανειακή απάντηση “μου αρέσει η ταχύτητα“. Όχι αν θέλουν να λέγονται ελεύθεροι άνθρωποι. Τι νιώθουν λίγο πριν τρέξουν; Ποια συναισθήματα και ποια βιώματα τους οδηγούν σε αυτή την τόσο επικίνδυνη διέξοδο; Αν το επιλέγουν ως χόμπι, εννοείτε πως είναι δικαιώματα τους, γι’ αυτό υπάρχουν και οι πίστες ταχύτητας (η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν και αρκετές). Αλλά αν αισθάνονται μία ακατανόητη ροπή προς το κίνδυνο, αν νιώθουν πως πρέπει να το κάνουν γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, αν πιστεύουν πως αυτό είναι κομμάτι μιας κουλτούρας που έτσι είναι και τι να κάνουμε τώρα… προτείνω να σηκώσουν το σεντόνι και να κοιτάξουν με θάρρος το κενό που ίσως υπάρχει από κάτω. Αυτό κι αν είναι δύσκολο, αυτή κι αν είναι μαγκιά. Έχουμε ανάγκη τέτοιους μάγκες

ΥΓ : Έχω φίλους γκαζάκηδες και βρίσκομαι σε αναπηρικό αμαξίδιο από γκαζάκια και κοντράκια. Όλα τα παραπάνω προφανώς δεν αφορούν τους πάντες αλλά εκτιμώ ότι περιγράφουν τους περισσότερες γκαζάκηδες. Να ενημερώσω πως ίσως ήμουν και εγώ γκαζάκιας “σε μια άλλη ζωή“. Τους λόγους τους έμαθα και τους “διορθώνω“. Η φράση του Μπουκόφσκι πλέον με απωθεί, μιας και με εκφράζει καλύτερα το «βρες τι αγαπάς και ασ’ το να σε γεμίσει ζωή»!

Συντάκτης: Δημήτρης Αντωνίου
(αναδημοσίευση στο radioevros.gr με την άδεια του συντάκτη)