Το εργαστήρι της Δέσποινας Κιουγλού ζωγράφισε την Ν.Ορεστιάδα και περιοχές όλου του Έβρου…

η χρωματική παλέτα των ενήλικων μαθητών και οι πίνακες τους έδωσαν ζωή και χρώματα σε αγαπημένα σημεία που αξίζει να τα θυμόμαστε…

Με την καθιερωμένη έκθεση και με εικόνες του τόπου μας έκλεισε φέτος
ο κύκλος μαθημάτων για τους ενήλικες του εργαστηρίου ζωγραφικής  της Δέσποινας Κιουγλού.
Μας υποδέχτηκαν όπως πάντα με πολλά χαμόγελα…

Στην φετινή έκθεση του εργαστηρίου ασχοληθήκαμε με την περιοχή μας…
” Εικόνες του τόπου μας” είναι το θέμα.
Ζωγραφίσαμε τον τόπο που γεννηθήκαμε…που μεγαλώσαμε…που ζούμε….
Τα φετινά έργα μας, είναι έργα αγάπης και συγκίνησης!!!
Είναι όλα αυτά που βλέπουμε κι αγαπάμε!!!!!

Η Δέσποινα γέννημα – θρέμμα της Ν. Ορεστιάδας ζει και δουλεύει ζωγραφίζοντας στο εργαστήρι της όλα αυτά που την εμπνέουν στην καθημερινότητα της.

“Το εργαστήρι είναι σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων που ενδιαφέρονται για την τέχνη με κοινό στόχο την εξέλιξη του ταλέντου και της δημιουργικότητας τους … είναι ο χώρος που θα τους βοηθήσει να μάθουν, να ταξιδέψουν, να αυξήσουν τη ζωντάνια τους… να χαλαρώσουν… ονειρεύομαι να υπάρχει αρκετά χρόνια ακόμα…να έχουμε υγεία , να φτιάξει η κατάσταση στη χώρα μας ώστε να πάνε όλα καλύτερα….”

νοιώθω υπερηφάνεια για τις δημιουργίες μας χαρά για τις φιλίες που κάνω πίνοντας το καφεδάκι μου με ωραία παρέα και αντικαθιστώντας τα αγχολυτικά χάπια με χαρά…. ζωγραφίζοντας.

μας λέει η Ελένη και μας δείχνει περήφανη τον παλιό σταθμό της Ν.Ορεστιάδας που τόσο αγαπάμε αλλά πλέον μετά από πολλά λάθη θα υπάρχει μόνο σε φωτογραφίες, πίνακες και στις αναμνήσεις μας…

Ο τίτλος του πίνακα μου είναι παλιό σπίτι στο χωριό Μηλιά.
Η ζωγραφική είναι ένα χόμπυ που με κάνει να χαλαρώνω και να ταξιδεύω.
Στο εργαστήρι ζωγραφικής τα περνάμε πολύ ωραία και σε αυτό βοηθάει πολύ η παρέα εκεί μέσα.
Εγώ είμαι καινούρια στην ζωγραφική ξεκίνησα τον Μάρτιο έκανα άλλον έναν πίνακα με μαργαρίτες.
Ελπίζω όμως αυτό το ταξίδι για μένα να συνεχίσει.

Τα λόγια της Ιωάννας μου φτιάχνουν  την διάθεση και με γεμίζουν ελπίδα…

Ζωγραφική…εργαστήρι… χρώματα! Μαθαίνει κανείς να βλέπει και να εκτιμά τις ομορφιές της ζωής,να διορθώνει τις ασχήμιες,να προσθέτει χρώμα όπου δεν υπάρχει! Καθένας ζωγραφίζει το πλαίσιο της ζωής του με χρώματα της επιλογής του!!!

Η Θεοπούλα διάλεξε να ζωγραφίσει ένα κτίριο που έχει συνδεθεί με τις ζωές μας …

Το πρώτο Γυμνάσιο της Ν.Ορεστιάδας και καθώς μιλούσαμε το μυαλό άρχισε να τρέχει προς τα πίσω… πού αλλού στα μαθητικά τα χρόνια…. ένα ήταν το Γυμνάσιο της πόλης αρχικά και το μοιραζόμασταν όλοι… αρρένων και θηλέων…πρωί – απόγευμα… μετά μεικτό και μετά φτιάχτηκαν κι άλλα καθώς αναπτύσσονταν η πόλη και μεγάλωνε..

Κάθε πίνακας και μια βόλτα σε αγαπημένο σημείο…

εκκλησάκια…ουρανός…το παρατηρητήριο…

οι λεύκες…οι μέρες και οι εικόνες της καθημερινότητας έγιναν  πίνακες με την ματιά των μαθητών του εργαστηρίου…
Διδυμότειχο…Πύθιο…Ν.Βύσσα…

Όσο για την Χρυσούλα με χαροποιεί λέγοντας μου

Η ζωγραφική είναι ο χώρος που σαν παιδί χάνομαι και ανακαλύπτω διαρκώς τη μαγεία της…
Έτσι Το Εργαστήρι είναι μια πηγή… Χρωμάτων… Έμπνευσης… Συναισθημάτων…
Είναι μια Όαση Δημιουργίας… Στην Ορεστιάδα.

Δεν γινόταν βέβαια να λείπει το ποτάμι της καρδιάς μας  από την ζωγραφική…
” Άρδας το ποτάμι που ενώνει χώρες,πολιτισμούς,ανθρώπους και τους χαρίζει απλόχερα τροφή και ζωή…”
μας υπογραμμίζει η Χρυσούλα.
Κάθε πινελιά μας πηγαίνει κι ένα βήμα παραπέρα…

Η ζωγραφική για μένα  είναι ψυχοθεραπεία…
με γεμίζει αυτοπεποίθηση και μου θεραπεύει όλες τις αρνητικές  σκέψεις
με αποτέλεσμα να νοιώθω πολύ  χαρούμενη.

μου λέει η Γκέλυ  από το Διδυμότειχο και τα λόγια της χρωματίζονται από τα στάχυα και με βγάζουν έξω στα χωράφια …

“Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα
να σου στείλω λίγο ψωμί
Μαζεύω με το σπασμένο μου χέρι
ο,τι έμεινε από τον ήλιο
να σου στείλω  να ντυθείς.
Έμαθα πως κρυώνεις…”
-Νικηφόρος Βρεττάκος

Βαδίζοντας προς την κορυφή του λόφου Καλέ στο Διδυμότειχο κι έχοντας  μπροστά μας την εκκλησία του Σωτήρος Χριστού.
Ένα στενό ταπεινό σοκάκι ανάμεσα στα δίδυμα Βυζαντινά τείχη και σε ένα εκκλησιαστικό μνημείο.
Πρώτη φορά περιπλανήθηκα στα σοκάκια του Καλέ,των κάστρων και των βυζαντινών μνημείων πριν από 27 χρόνια.
Φέτος με την ευκαιρία της έκθεσης αισθάνθηκα την ανάγκη να αποτυπώσω μια από τις πρώτες μου εικόνες στην περιοχή καινα σας ταξιδέψω σε μια όμορφη γωνιά του τόπου σας,του τόπου που επέλεξα να ζήσω και να δημιουργήσω την οικογένεια μου

Αυτά σημείωνε κάτω από τον πίνακα της η Λίτσα και μας έκανε να φτάσουμε πάνω στον Καλέ…

“Η έμπνευση στη ζωγραφική έρχεται ξαφνικά,σε ανύποπτο χρόνο, αρκεί να δούμε τα πράγματα γύρω μας με άλλη ματιά…..”
“Κάτι ακόμα… Ο Κομφούκιος( Κινέζος φιλόσοφος) είπε: Αν κάνεις τη δουλειά που αγαπάς ,δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις,ούτε μια μέρα στη ζωή σου!!!!! Αυτό ισχύει για μένα …”

Έτσι μας αποχαιρέτησε, χαμογελώντας, η Δέσποινα Κιουγλού
Το βιβλίο των εντυπώσεων  ήταν γεμάτο από μπράβο και συγχαρητήρια γι’αυτό η χαρά και η ικανοποίηση ήταν φανερή στα πρόσωπα όλων…

Φεύγοντας μας έδωσαν όλους λεβάντες με χρωματιστές κορδέλες σαν ένα μωβ ευχαριστώ γεμάτο  από μυρωδιά λεβάντας…

Όταν βγήκαμε έξω από την έκθεση η καλοκαιρινή  βροχή είχε σταματήσει  κι ένα ουράνιο τόξο
ήρθε κι έδεσε με τα χρώματα που “κρατούσαν” την σκέψη μας αρωματισμένα με λεβάντα… “Εικόνες του τόπου μου”… η έκθεση γέμισε το μυαλό με πίνακες και χρώματα από σημεία που αγαπάμε… και
το ουράνιο  τόξο μπροστά μας ξεσήκωνε τις μνήμες μας…τις έκανε να φτάσουν πολύ πίσω…εκεί στο 1923…Ιούνης και
τότε που η επιτροπή των Καραγατσιανών  ήρθαν για να δουν την τοποθεσία που θα έστηναν την Ν.Ορεστιάδα..
ψιλόβρεχε καθώς έφταναν στο μοναδικό κτίσμα της περιοχής που ήταν της σιδηροδρομικής γραμμής, για να δοκιμάσουν το νερό απ’ το πηγάδι… βγήκε τότε ουράνιο τόξο…και  το θεώρησαν καλό σημάδι για τον τόπο και για τη ίδρυση της νέας πόλης…
 Για μια ακόμα φορά οι νότες και τα λόγια ήρθαν να συμπληρώσουν την στιγμή…

Επιμέλεια Αναστασία Πατλακίδου – Άρωμα Μελωδίας