Στα καλά καθούμενα…έτσι γίνονται αυτά,ξαφνικά και σου ανατρέπουν την μικρή,απλή αλλά τόσο πολύτιμη καθημερινότητα σου…

Συντάκτης Αναστασία Πατλακίδου 20 Σεπτεμβρίου, 2019 22:50

Στα καλά καθούμενα…έτσι γίνονται αυτά,ξαφνικά και σου ανατρέπουν την μικρή,απλή αλλά τόσο πολύτιμη καθημερινότητα σου…

Από τα πράγματα που αγαπώ από πιτσιρίκα είναι οι βόλτες…με τα πόδια…
είτε είναι πρωί ,μεσημέρι,απόγευμα,βραδάκι…όλες τις ώρες της μέρας και
όλες τις εποχές μια βόλτα σου φτιάχνει την διάθεση και σου φρεσκάρει την σκέψη…
Σε μια από αυτές τις βόλτες μου ήρθαν τα πάνω κάτω…
καλοκαιρινό μεσημεράκι,ο Αύγουστος στις τελευταίες του μέρες και το φως και το χρώμα της μέρας υπέροχο…
δεν έχει πολύ ζέστη και οι τριανταφυλλιές στην γειτονιά άνθισαν ξανά και τις χαζεύω περνώντας από τις αυλές και τους κήπους της γειτονιάς ενώ στο μυαλό κάνουν σειρά όλα αυτά που έχω να κάνω συνδυαστικά με την βόλτα…
Μην σκύβεις κάτω όταν περπατάς έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή κι έστρωνα τα βήματα μου και την περπατησιά μου…δεν θα βρεις τίποτα κάτω…πες πες συνήθισα…
Ότι δεν θα βρω τίποτα κάτω δεν θα βρω,μάνα …αλλά θα έβλεπα σίγουρα το πλακάκι που είχε βγει από την θέση του και
σκόνταψα πάνω του και από κει και πέρα όλα ήταν εκτός ελέγχου…


Όλο το ατύχημα μου κράτησε πολύ λίγο κι εγώ ήταν σα να το ζούσα σε τεράστια δευτερόλεπτα και σε αργή κίνηση…
με το που άρχισα να πέφτω,σκέφτηκα από πού να πιαστώ…από πουθενά δεν κατάφερα…και καθώς έπεσα άκουσα το πρώτο κρακ από το σώμα…το χέρι μου ακούστηκε σκέφτηκα και μόλις προσγειώθηκα και πήγα να δω αν μπορώ να κουνηθώ άκουσα και δεύτερο κρακ…εκεί σιγουρεύτηκα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα…και για να σηκωθώ μόνη μου αδύνατον…άσε που το χέρι κουνιόταν παράξενα και πονούσε φρικτά…
Όσο εγώ έπεφτα και το προσπαθούσα… η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, μπροστά από το οποίο έπεσα,πάρκαρε το αυτοκίνητο της και μετά με κοιτούσε και περίμενε μέσα…μάλλον να σηκωθώ και να φύγω για να βγει από το αυτοκίνητο…
δεν ήθελα εγώ να σηκωθώ και να φύγω…αλλά πώς…συνειδητοποίησα ότι χωρίς βοήθεια αυτό ήταν αδύνατον…
με πολύ κόπο και πόνο κατάφερα να βγάλω το κινητό από την τσάντα και να ειδοποιήσω τον καλό μου…
για εποχές προ κινητού θα περίμενα μέχρι να με σηκώσει ένας άνθρωπος όταν θα περνούσε…
Ήρθε ο Χρήστος με σήκωσε…βγήκε και η κυρία από το αυτοκίνητο που εκτός των άλλων ήταν και ξερόλας (γιατί με τα κρακ που άκουσα είπα ότι κάτι έχει σπάσει) και μούλεγε ότι τα χέρια δεν σπάνε έτσι…
Με δυσκολία έφτασα εννοείται υποβασταζόμενη, στον ορθοπεδικό Α. Αντωνιάδη που είναι κοντά στην γειτονιά μου και κοντά στο σημείο που έπεσα…από κει δίπλα στον ακτινολόγο Κουρμπανιάν και η ακτινογραφία έδειξε το μέγεθος του χτυπήματος…και έσπασα το δεξί χέρι λίγο κάτω από τον ώμο αλλά και βγήκε από την θέση του…
φεύγεις για νοσοκομείο είπε ο κ.Αντωνιάδης…είσαι για χειρουργείο…
ήταν που ήταν μαύρα τα μάτια από τον πόνο…με την οδηγία του γιατρού σιγουρεύτηκα ότι τα πράγματα είναι σκούρα…
Φτάνουμε στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου με τον πόνο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο αλλά και την αγωνία επίσης για το τι θα γίνει…στα εξωτερικά ιατρεία οι νοσοκόμες ευγενείς και καθησυχαστικές μέχρι να ρθει ο γιατρός…
ο ορθοπεδικός Λάμπρος Παππάς μου είπε ότι είμαι στα όρια χειρουργείου και θα το πάμε βήμα βήμα…αρχικά έβαλε το χέρι στην θέση του (ο πόνος από αυτή την διαδικασία δεν περιγράφεται…)και μετά μου το έδεσε με νάρθηκα και κηδεμόνα για να μην το κουνάω και να δέσει για 4 με 5 βδομάδες και μετά θα ξεκινήσει η αποθεραπεία…και κείνο το πρόβλημα υγείας που είναι παλιό και ξέρεις ότι θα ζεις μαζί του,κοίτα που μ ένα χτύπημα σου δείχνει ξανά τα δόντια του…
Και μέχρι να βρεθεί ποιός έχει την ευθύνη για τα πεζοδρόμια…ο Δήμος ή ο κάθε ιδιοκτήτης…εσύ σκάσε ακινητοποιημένη στο σπίτι…πάρε και τόνους παυσίπονα για να μην πονάς ή έστω να πονάς λίγο και να αντέχεται και κάνε υπομονή για να δέσει το χέρι και να ρθείς στα ίσα σου…
Έτσι στα καλά καθούμενα,έτσι γίνονται αυτά,ξαφνικά…και σου ανατρέπουν την μικρή,απλή αλλά τόσο πολύτιμη καθημερινότητα σου…
Γιατί όταν είσαι ανήμπορος να κάνεις αυτά τα μικρά πράγματα που κάνεις κάθε μέρα συνειδητοποιείς για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλα είναι όλα όσα κάνουμε καθημερινά και δεν τα δίνουμε σημασία…
Γιατί αν πονάει η μια σου πλευρά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα όπως πριν…
δεν μπορείς να καθήσεις…να φας…να κοιμηθείς…να γελάσεις…να φταρνιστείς…να κάνεις μπάνιο…να περπατήσεις χωρίς να κουραστείς…να μαγειρέψεις…να γράψεις…
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ολόκληρο…μισά και κουτουλά όπως μας έλεγε η θεία Σοφούλα,όταν ήμασταν παιδιά…
Μ ένα χέρι όλα γίνονται δύσκολα…και με το αριστερό που λειτουργεί συνήθως βοηθητικά οι κινήσεις είναι πολύ δύσκολες και κάποιες φορές γίνεσαι και αστεία και πρέπει να ζητάς συνέχεια βοήθεια…
Αν δεν ήταν το πληκτρολόγιο, το κείμενο αυτό δεν θα γράφονταν σήμερα…μετά από 24 μέρες ακινησίας,το γράφω…και με το αριστερό γράφεις πολύ δύσκολα ακόμα κι έτσι…
Γι αυτό είναι πολύτιμη η καθημερινότητά μας με όλα αυτά τα μικρά τίποτα που περιέχει…
και η υγεία μας τι πολύτιμο αγαθό…χωρίς αυτήν δεν γίνεται τίποτα…
δεν μπορείς να γευτείς ούτε σταγονίτσα από την τόσο γλυκιά ζωή…


γράφει η Αναστασία Πατλακίδου


Συντάκτης Αναστασία Πατλακίδου 20 Σεπτεμβρίου, 2019 22:50

Δημοφιλή άρθρα

Ράδιο Έβρος TV