Για καμιά άλλη Ελένη και για όσες δεν μάθαμε ποτέ το όνομά τους
Το 2ο Εσπερινό ΕΠΑΛ Ορεστιάδας τίμησε υποδειγματικά τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
Λιτή, περιεκτική, ουσιαστική και σύντομη. Δεν κούρασε, δεν πλάτειασε, δεν “εκβίασε” το συναίσθημα και κυρίως, πέρασε το μήνυμα: “Να τρέμει όποιος χέρι τολμά και σηκώνει”… Έτσι όπως πρέπει να είναι μια σοβαρή εκδήλωση ευαισθητοποίησης απέναντι σε ένα θλιβερό κοινωνικό φαινόμενο, ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο το έμψυχο δυναμικό του 2ου Εσπερινού ΕΠΑΛ Ορεστιάδας. Οι – ενήλικες – μαθητές και μαθήτριες, μαζί με δύο καθηγήτριες και με τη στήριξη του διευθυντή και του υπόλοιπου προσωπικού του σχολείου, κατάφεραν χθες το απόγευμα μέσα σε λιγότερο από 90 λεπτά να περικλύσουν όλο το νόημα της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών που “γιορτάζεται” σήμερα.
Οι εύστοχες εναλλαγές βίντεο, ζωντανής αφήγησης, χορωδίας, αλλά και η παρουσίαση του θέματος από ειδικό, συνετέλεσαν στην επίτευξη του στόχου. Ασφαλώς, όμως, από τις πιο καίριες στιγμές τις εκδήλωσης η βιωματική ομιλία του Γιάννη Τοπαλούδη, πατέρα της φρικτά κακοποιημένης και δολοφονημένης Ελένης Τοπαλούδη. Εκτός όμως από την ίδια την Ελένη, που άθελά της έγινε σύμβολο του αγώνα κατά των Γυναικοκτονιών, χθες ήταν όλες παρούσες. Και αυτές που τα ονόματά τους απασχόλησαν την επικαιρότητα κατά καιρούς, αλλά – κυρίως – και όσες δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους∙ η Ανίσα, η Καρολάιν, η Τζεβριέ, η Ζάκι, η Μαρία, η Νεκταρία, η Ανθή, η Ζωή, η Αδαμαντία και πόσες πόσες ακόμα…
Τα εύσημα λοιπόν στις μαθήτριες Λένα Λαγωίδου, Αλεξάνδρα Δεβετζή, Σούλα Χάρη, Ελένη Παυλίδου. Στους μαθητές: Κωνσταντίνο Αντωνιάδη, Κωνσταντίνο Γκαρίλη, Ζαχαρία Ζαχαριάδη∙ όντες άντρες γαρ, η δική τους παρουσία και συμβολή προσέδωσε ιδιαίτερο χαρακτήρα στο συγκινησιακό φορτίο. Μαζί τους, οι καθηγήτριες του σχολείου Αγγελική Κετελνή και Ελένη Γιαννοπούλου που συντόνισαν καθοριστικά την εκδήλωση, παρούσες ακόμα και στην τεχνική υποστήριξη. Σημαντική η συνεισφορά της κοινωνικής λειτουργού Ελεονώρας Γκούγκη που παρουσίασε εμπεριστατωμένα όλες τις μορφές “έμφυλης βίας” και συνέβαλε έτσι στην κατανόηση του προβλήματος με τις ποικίλες προεκτάσεις του. Όλα αυτά υπό τη διεύθυνση βέβαια του Χρήστου Καζαλτζή, ο οποίος στην αποφώνησή του δήλωσε εμφανώς συγκινημένος, θυμίζοντας πως την περίοδο της φριχτής δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη βρισκόταν και ίδιος στη Ρόδο και βίωσε το γεγονός από πολύ κοντά τότε.
Γιάννης Τοπαλούδης: Η “γυναικοκτονία” δεν έχει μπει ακόμα στον Ποινικό μας Κώδικα
Σε μία ακόμη κατάθεση ψυχής, ο πατέρας της Ελένης Τοπαλούδη μεταξύ άλλων επέκρινε τη στάση του νομικού συστήματος καθώς μετά από τόσες γυναικοκτονίες και ενώ όλοι πλέον αναφέρουν αυτόν τον όρο, νομικά η “Γυναικοκτονία” δεν έχει μπει ακόμα στον Ποινικό Κώδικα της χώρας. Από την άλλη, αναφέρθηκε στην αυστηροποίηση των ποινών, λέγοντας χαρακτηριστικά: “Αν κάποιος γίνει δολοφόνος, πόσα χρόνια θα κάνει στη φυλακή; Πόσα χρόνια τιμάται η ζωή του παιδιού μου και του κάθε παιδιού; Δυστυχώς 15 χρόνια. Για ποια ισόβια μιλάμε; Εμείς όμως, οι γονείς του παιδιού που έχει δολοφονηθεί θα ζούμε σε έναν ισόβιο θάνατο. Αυτός ο ισόβιος θάνατος ο δικός μας, ισούται με 15 χρόνια του δολοφόνου; Είναι αυτό ισότιμη μεταχείριση και ισονομία; Ας τα δούνε επιτέλους αυτοί που κυβερνάνε”.
————
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές επίσης, όταν όλη η αίθουσα τραγούδησε (δις) μαζί με τις μαθήτριες και τους μαθητές του σχολείου την ελληνική απόδοση του «ύμνου» κατά της σεξουαλικής βίας και των γυναικοκτονιών «Canción sin Miedo» της Μεξικανής Vivir Quintana και έγιναν άπαντες μια γροθιά απέναντι στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες.
Εν κατακλείδι, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο σχολείο που πήρε την πρωτοβουλία και κάλυψε φέτος το κενό επί του συγκεκριμένου θέματος στην Ορεστιάδα, ελλείψει ανάλογων δράσεων από άλλους – ίσως και – πιο “αρμόδιους” φορείς. Εύγε.
