Έχουμε το ΚΤΕΛ που μας αξίζει στον Έβρο;

Έχουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς που μας αξίζουν στον Έβρο; Έχουμε το ΚΤΕΛ που μας αξίζει οι κάτοικοι και όσοι από επιλογή ή και όχι – βλέπε: στρατιώτες – πρέπει να μετακινηθούν εντός του νόμου;

Χρόνια χωρίς σιδηρόδρομο και με ελάχιστα ελλειπή δρομολόγια λεωφορείων αντί τρένων, το ΚΤΕΛ αποτελεί το μόνο τρόπο να μετακινούνται οι πολίτες στον Έβρο κι είναι αδιανόητο να συνεχίσουμε να θεωρούμε ως κανονική και μη αναστρέψιμη την κατάσταση που επικρατεί: κακή οργάνωση, έλλειψη συντονισμού, ασέβεια στους επιβάτες και… “πάμε κι όπου βγει” δυστυχώς κι εδώ.

Ώρα 19:20 στο σταθμαρχείο του ΚΤΕΛ Αλεξανδρούπολης δεκάδες επιβάτες σε αναμονή για ανακοινώσεις, για τα τέσσερα λεωφορεία που βρίσκονται μπροστά τους• τα τρία κολλημένα ένα πίσω απ’ τ’άλλο, κι ένα τέταρτο μισοστριμμένο στη γωνία… Μια ηλικιωμένη μες στο άγχος μη μπερδευτεί και δεν μπει στο σωστό για το χωριό της τα Λάβαρα. Αναλαμβάνω να τη βοηθήσω, της λέω ότι πάω Ορεστιάδα και θα ανεβούμε μαζί, να μην ανησυχεί. Ανακοινώσεις 19:25, για Σέρρες στο δεύτερο, για διάφορα χωριά (όχι Σουφλί, Λάβαρα) στο τρίτο, για Ορεστιάδα στο μισοστριμμένο της γωνίας. Ανεβάζω πρώτα την κυρία, κάθομαι κι εγώ, μια αναστάτωση γενικά παντού στο πεζοδρόμιο, ποιος πάει πού σε ποιο λεωφορείο και ξαφνικά, όχι, αυτό που πάει Ορεστιάδα δεν θα κάνει στάση Λάβαρα, κατέβα γιαγιούλα, πήγαινε ασθμαίνοντας στο μπροστά λεωφορείο, κάντε στην άκρη να περάσει μην ξεκινήσει και το χάσει, το προλαβαίνει, ωραία.

Στης Ορεστιάδας βλέπουν ότι έχει κενές θέσεις, στο πεζοδρόμιο “περισσεύουν” κάμποσοι στρατιώτες, ήταν κι αυτοί που με το ίδιο λεωφορείο έρχονταν από Θεσσαλονίκη και τους είπαν να αλλάξουν για Σουφλί να μπουν στο μπροστά, τελικά κάποιους τους ξαναφέρνουν στο δικό μας, πάλι κάποιοι περισσεύουν όρθιοι, τους ξαναπάνε στο μπροστά. Ωραία, τακτοποιηθήκαμε, μπαίνει ελεγκτής, βλέπει όλα τα εισιτήρια, λέει στον οδηγό ότι έχει στάσεις μόνο Προβατώνα, Σουφλί, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα, ξεκινάμε με λίγα λεπτά καθυστέρηση, 19:38, πάλι καλά.

Φτάνουμε Προβατώνα, σταματάμε στο φανάρι (ναι, φανάρι στον “κάθετο άξονα” της Εγνατίας που περνάει μέσα από χωριό) και ακούμε τον οδηγό να απαντά σε αλλεπάλληλες κλήσεις από το μπροστινό ή και το πίσω λεωφορείο γιατί δεν μπήκε Φέρες να παραλάβει κι άλλους επιβάτες από κει για Ορεστιάδα, διαμαρτύρεται ο άνθρωπος, “κανείς δεν μου το είπε”, και με το δίκιο του, όλοι τα ακούγαμε όλα. Και την ένταση, και τη νευρικότητα, και τα “αϊσιχτίρ” και όλα. Τηλεφωνεί στο σταθμαρχείο Αλεξανδρούπολης, εξηγεί, τελικά υπακούει στις εντολές τους και κάνει αναστροφή από Προβατώνα για επιστροφή στις Φέρες… Διαμαρτύρομαι κι εγώ, λέω θα καθυστερήσουμε αλλά 40 λεπτά, επέλεξα το συγκεκριμένο δρομολόγιο για να είμαι στην ώρα μου Ορεστιάδα… Τηλεφωνώ στο ΚΤΕΛ Αλεξανδρούπολης, ζητάω να μιλήσω με κάποιον, μου λένε αύριο το πρωί με τον… διευθυντή.

Γυρίσαμε από Προβατώνα πίσω στις Φέρες, περίμεναν απορημένοι άλλοι ταλαίπωροι επιβάτες, επιβιβάστηκαν… τελικά άδικα όλα, διότι οι επιβάτες από Φέρες δεν ήταν για Ορεστιάδα… Ίσως έπρεπε να τους πάρει το προπορευόμενο λεωφορείο που έτσι κι αλλιώς είχε μπει στις Φέρες, ίσως δεν χωρούσαν και δεν μπορούσε να τους τακτοποίησει, ίσως να τους έπαιρνε το επόμενο που ερχόταν από Αθήνα λίγο αργότερα, ίσως να μην εξέδιδαν εισιτήρια πέραν των προβλεπομένων θέσεων, ίσως να έβαζαν κι άλλο δρομολόγιο; Δικό τους θέμα, του ΚΤΕΛ, σίγουρα όχι των επιβατών που άδικα – και μην έχοντας δυστυχώς άλλη επιλογή – γίνονται μάρτυρες μια αέναης κατάστασης που απλώς, έτσι έχουν μάθει. Μάς έχουν μάθει, κι εμείς παθητικά τη δεχόμαστε σε διάφορους τομείς…

Αναμένοντας την ολιστική μας ανασυγκρότηση για να ξαναβγούμε στον Πολιτισμό, εύχομαι να ήταν ένα “μεμονωμένο” περιστατικό, η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Όμως πολλά χρόνια μετά ταξιδεύοντας με μέσο μαζικής μεταφοράς στον Έβρο, κάκιστη η εμπειρία και – ως οφείλω, με την ελπίδα για αλλαγή – καταγράφεται, εν κινήσει.