Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα’ να μ’ έλεγαν τρελό,πως από ‘να τίποτα γίνεται ο παράδεισος… Οδυσσέας Ελύτης.

Φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο…
Άπλωσε μια πρασιά στοργής…
Για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του…
Ν’ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες… 

Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1960)
Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της λογοτεχνικής γενιάς του ’30.
Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και
το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν κι ας μας φωνάζουν ονειροβάτες
χτίζουμε,ονειρευόμαστε και τραγουδάμε…Οδ. Ελύτης

Ένα άλλου είδους ξέφωτο είναι η ποίηση…
Η ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός…
το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό…Οδ.Ελύτης
Κι απ’ την ανάποδη φοριέται η φαντασία και
σε όλα τα μεγέθη της… Οδ. Ελύτης

Φυσούσε η μουσική και μ’ έσπρωχνε κομμάτια θάλασσες εδώ …
κομμάτια θάλασσες πιο πέρα…Οδ. Ελύτης

Επιμέλεια Αναστασία Πατλακίδου – Άρωμα Μελωδίας