Η ηλικία των γονιών μας, όσο χρονών κι αν είναι, είναι μόνο ένας αριθμός…

Ένας αριθμός γεμάτος από στιγμές…
αναμνήσεις…
κουβέντες…
λόγια…
γέλια…
δάκρυα…
διαφωνίες…
αστεία…με τους δικούς μας κώδικες…
ιστορίες γεμάτες ζωή…πρόσωπα…χρώματα…
οικογενειακά “τραπέζια”…
γιορτές…
αγαπημένες γεύσεις…
φαγητά…
γλυκά…
μυρωδιές που  συνοδεύουν τα χρόνια μας…
Ένας αριθμός γεμάτος από χαρές…
λύπες…
αγωνίες…
συμβουλές…
χάδια…
υποσχέσεις…
Ένας μοναδικός αριθμός για σένα…για μένα…για όλους μας…
για τους λόγους που ο καθένας ξέρει πολύ καλά…
που έγραψαν στην καρδιά μας για πάντα…
Ένας αριθμός που “σφραγίζει” τις ζωές μας…
και τα χρόνια καθώς περνούν…

Η μάνα μου μ’έμαθε ν’αγαπάω όλα τα ωραία πράγματα στην ζωή μου…
Να μπορώ να τ’ανακαλύπτω παντού  γύρω μου…
Από μικρή  μ΄έκανε με τον τρόπο της να λατρέψω τα ζεστά χρώματα στις εσάρπες…
τα φίνα υφάσματα… τα όμορφα φουστάνια …
όπως αυτό το ροζ-λιλά πουά της φωτογραφίας…
από μουσελίνα…που μου φορούσε στις γιορτές, για “καλό”…
την έχω μπροστά μου σαν να’ναι τώρα…με την αιθέρια κίνησή της  να το βγάζει από την ξυλόγλυπτη,τριανταφυλλένια ντουλάπα του πατρικού μου…
το κρατούσε στην κρεμάστρα και μου το “χόρευε” και καθώς κουνούσε το ντελικάτο χέρι της
ακούγονταν ο ήχος από τα βραχιόλια της….κι αυτά μ’έκανε να τ’αγαπήσω…και χωρίς βραχιόλι το χέρι μου φαντάζει  παράξενα άδειο…
Καλλιέργησε την αισθητική μου και το γούστο μου έτσι απλά…με τον δικό της τρόπο…
Μου έμαθε να ξεχωρίζω το “καλό” στην ζωή μου και να το κρατάω μαζί μου…
Μ’έκανε να συνηθίσω στις μικρές πολυτέλειες της καθημερινότητας…
αυτές τις πολυτέλειες που δεν χρειάζονται λεφτά αλλά “όρεξη” για ζωή και γούστο…
το πιο απλό φαγητό να είναι μαγειρεμένο καλά και με διάθεση…
σερβιρισμένο πάντα σ’ ένα καλό σερβίτσιο…
Να χαίρομαι τις παρέες μου…τον καφέ με τις φίλες μου…
αλλά και την απόλαυση ενός καφέ στην αγαπημένη γωνιά μου…στο σπίτι…
Να διαλέγω τα”καλύτερα” για μένα και τους ανθρώπους μου…
Να ξεχωρίζω απ’τον σωρό το καλό και να το κάνω “κτήμα”μου…
Να κάνω τα όνειρα μου και τα σχέδια μου πραγματικότητα χωρίς να με νοιάζει το κόστος…
Να χαλαλίζω πράγματα για τον εαυτό μου…αλλά να μην ξοδεύομαι για ο,τι δεν αξίζει…
Μου έμαθε πως είναι η ήρεμη δύναμη…και μου έδειξε ότι ακριβότερο πράγμα από τα συναισθήματα δεν υπάρχει στον κόσμο…και πως άμα κάτι το αγαπάς το κάνεις ομορφότερο…έτσι μαγικά…
Το κόκκινο λουλουδένιο φουστάνι της θα φιγουράρει ανεξίτηλα στις μνήμες μου….για πάντα…
όπως και όλα τα χρώματα και πράγματα που αγαπούσε….
Κάθε φορά που ένα αεράκι θα  ανεμίζει την εσάρπα μου…
στον ήλιο ή στο κρύο…
θα ξυπνάνε οι αναμνήσεις…μέσα μου…

Οι ισορροπίες αλλάζουν όταν φεύγει ένας γονιός…
αφήνουν πίσω τους ένα κενό που ξέρουμε καλά ότι ποτέ πια
δεν πρόκειται να συμπληρωθεί…
οι φτερούγες όμως είναι μέσα στην καρδιά…μας αγκαλιάζουν και
γεμίζουν την ψυχή με την μυρωδιά της σκέψης…
γιατί ο,τι έχεις στην καρδιά και στο μυαλό δεν χάνεται ποτέ…
Γιατί είναι κάποιες μυρωδιές που δεν τις ξεχνάς ποτέ…
Είναι κάποιοι ήχοι και φωνές που “γράφουν”στην καρδιά και στο μυαλό…και
μπορείς να τους ακούσεις κλείνοντας τα μάτια…
όσα χρόνια κι αν περάσουν…

Επιμέλεια Αναστασία Πατλακίδου – Άρωμα Μελωδίας