Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ – “Τελειώνοντας η μέρα αυτή και το θεαθήναι, μας ξεχνάνε”…

Αυτή την ξεχωριστή ημέρα, αφιερωμένη παγκοσμίως κάθε χρόνο η 3η του Δεκέμβρη στα Άτομα Με Αναπηρία, το studio του Ράδιο Έβρος μεταμορφώθηκε σε ένα χώρο μετάδοσης μηνυμάτων ζωής, αγωνίας, ελπίδας, αξιοπρέπειας, σεβασμού· αλλά και σε ένα πεδίο έκφρασης της χαράς και της δημιουργικότητας των ίδιων των ατόμων, των παιδιών στην προκειμένη περίπτωση, με αναπηρία.

Καλεσμένοι στην εκπομπή Εβροσκόπιο μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς από το Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Ε.Ε.Ε.ΕΚ.) Ορεστιάδας: Η διευθύντρια του σχολείου Νατάσα Μπαχτσεβανίδου, η υποδιευθύντρια και κοινωνική λειτουργός Γεωργία Συνάθη, η μουσικός Χρύσα Ζαχαριάδου και η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Μυρσίνη Μουτσίδου-Χρυσανίδου. Πρωταγωνιστές, οι 8 μαθητές και μαθήτριες που γέμισαν το χώρο και τη μέρα μας με τη χαρά της ζωής. Μάτια λαμπερά, χαμόγελα πλατιά πίσω απ’τις μάσκες, ψυχές φωτεινές και φωνές καθάριες – από καρδιάς, “πέρα από”, αλλά και “παρέα με” κάθε σωματική, νοητική ή άλλη αναπηρία.

Αρχικά, η Νατάσα Μπαχτσεβανίδου και η Γεωργία Συνάθη, διευθύντρια και υποδιευθύντρια του σχολείου αντίστοιχα, παρουσίασαν την εκπαιδευτική δομή και τον τρόπο λειτουργίας, τους τομείς στους οποίους δραστηριοποιούνται οι μαθητές αλλά και τις άλλες δράσεις στις οποίες συμμετέχουν και διακρίνονται, όπως οι διαγωνισμοί ρομποτικής και ζωγραφικής, από όπου τα παιδιά αποκόμισαν σημαντικές εμπειρίες αλλά και βραβεύτηκαν κατά περίπτωση. “Οι μαθητές μας έχουν ενδιαφέροντα, έχουν στόχους και επιδίωξη όλων μας είναι τους βοηθήσουμε να πετύχουν”, ανέφερε μεταξύ άλλων η κ. Μπαχτσεβανίδου.

Από την πλευρά της η κ. Συνάθη, αφού έκανε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στη λειτουργία του σχολείου, εστίασε περισσότερο στα θέματα κοινωνικής αποδοχής και ευαισθητοποίησης. “Θα ήθελα να μετακινήσω τη συζήτηση που γίνεται για την “διαφορετικότητα”, σε συζήτηση για την “αξιοπρέπεια”, τόνισε χαρακτηριστικά, με τη “θερμή παράκληση να θυμόμαστε ότι οι μαθητές μας, όπως και όλα τα άτομα με αναπηρία, ανεξάρτητα από το νοητικό τους δυναμικό, αισθάνονται όπως όλοι μας, χαίρονται, γελάνε, στεναχωριούνται και κλαίνε, αλλά πολλές φορές διαφέρει ο τρόπος που εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους”. Μεταξύ άλλων, το μήνυμα που ζήτησε να θυμόμαστε η κ. Συνάθη είναι “όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι με αξιοπρέπεια για όλους”.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η αναφορά στα προβλήματα που δημιουργούν δυσκολίες στη λειτουργία του σχολείου. Η συστέγαση με το ΚΕΦΙΑΠ μπορεί να χαρακτηρίζεται από “άριστη συνεργασία”, όπως είπε η διευθύντρια, αλλά “δεν έχουμε γυμναστήριο, δεν έχουμε αίθουσες εργοθεραπείας, φυσιοθεραπείας, υπάρχουν δυσκολίες” επισήμανε η κ. Μπαχτσεβανίδου. Ανέφερε δε πως “όλα αυτά τα χρόνια γίνονται προσπάθειες να βρεθεί ένας καινούργιος, κατάλληλος χώρος, ένα κτήριο ξεχωριστό που να λειτουργεί μόνο το ΕΕΕΕΚ Ορεστιάδας, αλλά μάλλον είναι πολύπλοκο το θέμα”…

Ιδιαίτερα συγκινημένη και έντονα φορτισμένη η κ. Μυρσίνη Μουτσίδου-Χρυσανίδου, μητέρα της Μαρίνας και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του ΕΕΕΕΚ, εξέφρασε βαθείς προβληματισμούς και σκληρά ερωτήματα απευθυνόμενη σε βουλευτές, τοπικούς παράγοντες, κρατική εξουσία αλλά και στην ίδια την κοινωνία.

“Αυτή την ημέρα συνηθίζεται όλοι να λένε χρόνια πολλά στα ΑΜΕΑ, να δίνονται πολλές υποσχέσεις… Τελειώνοντας όμως η μέρα και το θεαθήναι, οι περισσότεροι αυτά τα άτομα τα ξεχνούν”… Γι΄αυτό το λόγο, ευχήθηκε στα παιδιά και στις οικογένειές τους: “αγάπη, υπομονή, ελπίδα, σεβασμό και αξιοπρέπεια, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα σύνθετα προβλήματα που καλούμαστε να ξεπεράσουμε καθημερινά”… Ευχαρίστησε τους καθηγητές για όλη την πολύτιμη προσφορά τους, χαρακτηρίζοντας τη δουλειά τους “τεράστια, καταπληκτική και δύσκολη”…

“Θα ήθελα να εκφράσω την αγωνία όλων των γονέων παιδιών με αναπηρίες, για τη συνέχιση της εκπαίδευσης των παιδιών αυτών”, τόνισε. “Μετά την αποφοίτησή τους από το ΕΕΕΕΚ, αυτά τα παιδιά μένουν στο σπίτι. Πρέπει να δημιουργηθεί μία δομή για το μετά, να απασχολούνται τα παιδιά, να νιώθουν χρήσιμα στην κοινωνία και να συνεχίζεται η εκπαίδευσή τους”…

Συγκλονιστική η μεγαλύτερη αγωνία όμως που εξέφρασε η μητέρα: “Μια ζωή είμαστε με την αγωνία, αν φύγουμε τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά”…“Τα άσυλα και η ιδρυματοποίηση δεν υπάρχουν. Πρέπει η κοινωνία μας να σκεφτεί το μετά… Όταν απευθυνθήκαμε στο Υπουργείο Παιδείας μας είπαν πως είναι πάρα πολύ δύσκολο”, εξηγώντας πως απαιτείται συνεργασία πολλών υπουργείων, οπότε επί της ουσίας η δυσκολία είναι καθαρά γραφειοκρατική. “Ένα κράτος θεωρείται πολιτισμένο μόνο όταν φροντίζει ισομερώς όλους τους πολίτες του. Με σεβασμό και αξιοπρέπεια”, κατέληξε η κ. Μουτσίδου.

Τέλος, η μουσικός του σχολείου Χρύσα Ζαχαριάδου, η οποία και οργάνωσε όλη αυτή τη δράση με την επίσκεψη των μαθητών και τη δημόσια παρουσίαση του σχολείου μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής, αναφέρθηκε αναλυτικότερα στις πιο πρόσφατες δημιουργικές και εκπαιδευτικές δράσεις των παιδιών. Ευχαρίστησε όλους όσοι στηρίζουν το έργο του σχολείου, στάθηκε όμως περισσότερο στους γονείς: “Θα ήθελα να επισημάνω την πολύ σημαντική συμβολή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων που είναι πάντα δίπλα μας και που πάντα προσπαθεί το καλύτερο και για εμάς και για τα παιδιά”, είπε. Μεταφέροντας μάλιστα την εμπειρία της από άλλες δομές της χώρας, ως εκπαιδευτικός που υπηρέτησε σε διάφορα ειδικά σχολεία, “η Ορεστιάδα, ως μία μικρή πόλη, έχει το καλό μιας μικρής κοινωνίας η οποία προσπαθεί και βοηθάει γιατί τα ξέρει τα παιδιά, τα γνωρίζει” είπε, όμως “από κει και πέρα οι δημόσιες δομές δεν βοηθιούνται καθόλου, δεν έχουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχουν”. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στη γνωστή ρήση “Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα”, περικλείοντας σε αυτή όλη την αίσθηση που έχει αποκομίσει για την εγκατάλειψη που οδηγεί στην απομόνωση της περιοχής.

Μέσα σε όλα αυτά, δυο στιγμές ξεχώρισαν περισσότερο από κάθε τι τελικά, στην αρχή και στο τέλος αυτής της ραδιοφωνικής συνάντησης: οι στιγμές κατά τις οποίες τα ίδια τα παιδιά τραγούδησαν με την ψυχή τους – και υπό την καθοδήγηση της δασκάλας τους – δυο τραγούδια με τα οποία εκφράστηκαν δυνατά. Στην αρχή το γνωστό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου “Αν όλα τα παιδιά της Γης”… Και στο φινάλε, η ανατριχιαστική απόδοσή τους με “Το Ποδήλατο” (στίχοι: Άρης Δαβαλάκης, μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος) με το οποίο μας κάλεσαν να μπούμε στις ορθοπεταλιές τους και να γίνουμε συμμέτοχοι στα όνειρά τους – αφού ξέρουν απ’ ανηφοριές…

Ένα “ευχαριστώ” από καρδιάς, για τα μαθήματα ζωής σήμερα – και κάθε μέρα – τους το οφείλουμε, ως το ελάχιστον. Σίγουρα όμως τους οφείλουμε πολύ περισσότερο, ως κοινωνία, το αυτονόητο δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες για όλους.

Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο – κρατάω στο χέρι το κλειδί.
Πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει – το έργο κάπου το ‘χω ξαναδεί

Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά. Είχα τ’ονειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά.
Έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει. Είχα μια ζωή μπροστά.

Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου και με πήγαινε πολύ μακρυά.
Μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα μ’ οδηγούσε πέρα απ’τη χαρά.

Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’την αρχή…
Φόρτσα στο πεντάλι, να ‘ρθουνε κι οι άλλοι, πάμε για ορθοπεταλιές.
Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας, ξέρουν από ανηφοριές…

Η εκπομπή μεταδόθηκε και live με εικόνα και ήχο μέσω της σελίδας του Ράδιο Έβρος στο Facebook. Ακούστε (και δείτε) αναλυτικά: