Στράτος Βραχιώλιας “Δεν χάνουμε την αξία μας ακόμα κι αν η ζωή με κάποιο τρόπο μας έχει ταλαιπωρήσει…όσο κι αν μας έχει τσαλακώσει ή αξία μας υπάρχει και υφίσταται…”

Συντάκτης Αναστασία Πατλακίδου 13 Απριλίου, 2019 22:03

Στράτος Βραχιώλιας “Δεν χάνουμε την αξία μας ακόμα κι αν η ζωή με κάποιο τρόπο μας έχει ταλαιπωρήσει…όσο κι αν μας έχει τσαλακώσει ή αξία μας υπάρχει και υφίσταται…”

“Η κρίση αυτή καθ αυτή παρότι εμφανίζεται ως πρόβλημα και πράγματι είναι τέτοιο δεν είναι ακριβώς το πρόβλημα…
το μεγαλύτερο για μένα πρόβλημα είναι ότι αυτή η κρίση που είναι μια κρίση αξιών ,που είναι μια κρίση οικονομική,που είναι μια κρίση ψυχολογική ,κοινωνική μας βρίσκει χωρίς κοινωνικό κεφάλαιο…δηλαδή με λίγους ανθρώπους κοντά μας…
χωρίς να έχουμε πλάτες να ακουμπήσουμε…
αυτό που χάνεται στις μέρες μας απειλεί όχι μόνο την ψυχική μας υγεία αλλά και την σωματική μας υγεία…
οι σχέσεις μας θωρακίζουν όχι μόνο ψυχικά αλλά μας θωρακίζουν και σωματικά…κι έχουμε πια πολλά επιστημονικά δεδομένα που μας το αποδεικνύουν…
άνθρωποι για παράδειγμα οι οποίοι δεν έχουν σχέσεις ποιοτικές …δεν έχουν σχέσεις αγάπης στη ζωή τους υποφέρουν περισσότερο απ’την καρδιά τους…και σκεφτείτε τώρα το σύμβολο των θετικών συναισθημάτων η καρδιά  να υποφέρει σε μια ψυχή που στερείται ανθρώπινης επαφής…ανθρώπινης παρουσίας κοντά της…
θυμάμαι μια παροιμία που λέει “δεν υπάρχει κακός καιρός μόνο λάθος ρούχα” …φοβάμαι ότι τα ρούχα που φοράμε τα ψυχικά,τα συναισθηματικά στις μέρες μας και κυρίως τα διαπροσωπικά είναι πολύ φτωχά και χρειάζεται κάτι να κάνουμε γι’ αυτό…
Ο φόβος είναι ένα μεγάλο ζήτημα στις μέρες μας …φοβόμαστε είναι αλήθεια,αλλά έχω την αίσθηση ότι φοβόμαστε το πλησίασμα…φοβόμαστε την επαφή…φοβόμαστε το κοντά…και λιγότερο φοβόμαστε την απόσταση…
γιατί στο κοντά,στην επαφή,στην παρουσία,στο βλέμμα,στην αγκαλιά υπάρχει κίνδυνος να χάσω τα όρια του εαυτού μου…γιατί δεν έχουμε συνηθίσει δυστυχώς κι αρχίζουμε να εθιζόμαστε σε σχέσεις απόστασης…
φοβάμαι ότι έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε σε μια εποχή που οι σχέσεις μας που είναι η δύναμη μας…που είναι το όπλο μας…που είναι αυτό που μας στηρίζει…γίνονται όλο και λιγότερες κι εξασθενούν…
Ερχόμαστε στον κόσμο εξοπλισμένοι απ’την κατασκευή μας απ’τον δημιουργό μας με την διάθεση να δίνουμε με την καρδιά μας στους άλλους…να μη μας φοβίζει να δίνουμε…
αλλά δυστυχώς μεγαλώνουμε,διαπαιδαγωγούμαστε,εκπαιδευόμαστε με μια αγωνία κι έναν φόβο ότι ο άλλος τελικά μπορεί να είναι ένας εν δυνάμει εχθρός…μπορεί να είναι κάποιος που θα σου κάνει κακό…γιατί μέσα μας στην πορεία της ανατροφής και της εξέλιξης μας αρχίζει να διογκώνεται όσο περνάν τα χρόνια μας ο μόνος  εχθρός είναι το Εγώ…
το βλέπω καθημερινά στις σχέσεις μου με ζευγάρια ότι ο καθένας σ’ ένα ζευγάρι έρχεται σε μια συμβουλευτική ζευγαριών, σε μια διαδικασία να πάρει βοήθεια με την ιδέα ότι κάποιος θα του δώσει δίκιο…ότι έχει δίκιο…αλλά και μόνο αυτό το να πάω κάπου απλά και μόνο για να με δικαιώσουν ξεκινάει από μια παθολογία του Εγώ…
οι σχέσεις ξεκινάνε με το τι να δώσω…όχι με το τι περιμένω να πάρω αν δώσω…
όχι γιατί είμαστε κακοί αλλά γιατί   έχουμε την αίσθηση ότι όσο πιο κοντά στο Εγώ είμαστε τόσο πιο ασφαλείς υποτίθεται νοιώθουμε…
Ένα αρχαίο ρητό λέει  “τα καλά κόποις κτώνται”δηλαδή τα καλά πράγματα στην ζωή αποκτιούνται με κόπο,με προσπάθεια αλλά και τα κακά κόποις κτώνται… και τα άσχημα πράγματα χρειάζονται κι αυτά την συμβολή μας…το να έχουμε στην ζωή μας δυστυχία,δυσφορία μπορεί σ’ ένα βαθμό να έχει την συμβολή μας…κι επειδή η αλλαγή ,η όποια αλλαγή ξεκινάει πάντα από μέσα μας…χρειάζεται να δούμε την δική μας συμμετοχή στο επίπεδο και την ποιότητα των σχέσεων…
Ερχόμαστε στον κόσμο με δύο κατά βάση δυνατότητες…η πρώτη είναι να ζήσουμε και η δεύτερη να χαρούμε…
αυτός είναι ο στόχος και ο σκοπός…
χαιρόμαστε και ζούμε μόνο σε σχέσεις που αναπνέουμε…
γιατί οι σχέσεις που μας μπλοκάρουν και μας αποδυναμώνουν είναι σχέσεις που δεν μας βοηθάνε να εξελιχτούμε προσωπικά και είναι σχέσεις που μας αρρωσταίνουν…
οι σχέσεις έχουν θεραπευτικό κι έχουν και παθολογικό αποτέλεσμα…από την στάση που θα κρατήσουμε εμείς…και θα εξαρτηθεί το πως θα εξελιχτούν …
Σήμερα όταν κανείς σκέφτεται πόσοι είναι οι δικοί του άνθρωποι δεν ξέρω αν είναι περισσότεροι του ενός χεριού…στους οποίους μπορεί να στηριχτεί…
Η κρίση δεν απειλεί αυτό που είμαστε αλλά αυτό που έχουμε…
δυστυχώς τα τελευταία χρόνια κάναμε το λάθος να ταυτίσουμε αυτό που είμαστε μ’αυτό που έχουμε…κι όταν μας παίρνουν αυτό που έχουμε νομίζουμε ότι δεν είμαστε τίποτα…
Δεν χάνουμε την αξία μας ακόμα κι αν η ζωή με κάποιο τρόπο μας έχει ταλαιπωρήσει…όσο κι αν μας έχει τσαλακώσει ή αξία μας υπάρχει και υφίσταται…
Το βλέπω συχνά ότι πολλοί από μας ταυτίζουν την αίσθηση της προσωπικής αξίας με βάση αυτό που περιμένουν οι άλλοι…
κι εγκλωβίζονται μέσα σ’αυτό…
Η μοναξιά και η θλίψη είναι πολύ κοντά…η συναισθηματική απομόνωση κάνει κακό στον άνθρωπο…
δεν μαθαίνουμε και  στα παιδιά μας να είναι σε επαφή με άλλα παιδιά…
συνεχώς τα σχόλια που κάνουμε για τα άλλα παιδιά είναι κυρίως σχόλια φοβικά…
άθελα μας συμβάλλουμε και συμμετέχουμε σε μια κοινωνία η οποία  λειτουργεί με κέντρο της τον φόβο…
κι όχι με κέντρο της την αγάπη και την διάθεση να δώσουμε με την καρδιά μας στους άλλους…
οι σχέσεις των παιδιών μας και των νέων είναι ψηφιακές και χάνεται σιγά σιγά το βλέμμα…
Η διάθεση μας να πλησιάσουμε  και να συναντήσουμε τους άλλους γίνεται μέσα στις σχέσεις…”

Στράτος Βραχιώλιας


Ακούστε εδώ την κουβέντα μας με τον ψυχολόγο Στράτο Βραχιώλια στην εκπομπή “Άρωμα Μελωδίας”, στο Ράδιο Έβρος.

Επιμέλεια Αναστασία Πατλακίδου.


Συντάκτης Αναστασία Πατλακίδου 13 Απριλίου, 2019 22:03

Δημοφιλή άρθρα

Ράδιο Έβρος TV