Προσοχή κίνδυνος-του Χάρη Κανταρίδη

Αιτία για να αφήσω για λίγο τα εκλογικά και να ασχοληθώ με το παρών θέμα, στάθηκε ο άδικος χαμός του φίλου Βασίλη Στεφανακίδη, ενός ανθρώπου με πολύπλευρη δράση στον αγροτικό, συνδικαλιστικό τομέα και πάνω απ όλα, ενός έντιμου και καλού ανθρώπου!

Τον είχα γνωρίσει πριν από 25 χρόνια και παρά τα χρόνια που πέρασαν, η αρχική μου εντύπωση για αυτόν ενισχύθηκε θετικά, ακόμα περισσότερο. Ήρεμος, καταδεκτικός και διαλεκτικός – παρά το σωματικό του μέγεθος – θεωρώ πως ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που – ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζεις καλά – λυπάσαι ιδιαίτερα για το χαμό τους.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα….

Ένα εργατικό ατύχημα… Στην άψυχη στατιστική, ένας ακόμα αριθμός. Που θα αυξήσει τα ποσοστά, όμως δεν θα λέει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι…. Άνθρωποι και οικογένειες…. που σε μία στιγμή αλλάζει η ζωή τους, συγκλονίζεται συθέμελα το είναι τους και αναπροσδιορίζονται οι προτεραιότητές τους!

Γιατί όμως τόσα πολλά ατυχήματα και ενίοτε θανατηφόρα;

Τρία τον τελευταίο καιρό στην περιοχή της Ορεστιάδας!

Σύμπτωση; Μάλλον όχι, υποστηρίζω εγώ!

Εξηγώ: Σε ένα περιβάλλον εργασιακό – όποιο κι αν είναι – η προσοχή μας θα πρέπει να είναι τεταμένη. Η κούραση, η συνήθεια της επανάληψης, η μη λήψη προληπτικών πρακτικών και μέτρων, η απόσπαση της προσοχής… έρχονται να αυξήσουν τον κίνδυνο ενός ατυχήματος με την όποια έκβαση.

Μέσα από τις δουλειές που έχω κάνει κατά καιρούς, έχω έρθει σε επαφή με αρκετά θύματα τέτοιων περιστατικών. Εκτός από τα θανατηφόρα δυστυχήματα, ακρωτηριασμοί, εγκαύματα, ηλεκτροπληξίες κ.α. είναι σχεδόν καθημερινότητα στους χώρους εργασίας, αλλά και στις κατοικίες.

Αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όμως είναι το πόσες φορές ήρθαμε κοντά σε ατύχημα και “τη γλυτώσαμε” στο παρά κάτι!

Το κράτος, έχει κάνει – και με την παρότρυνση της Ε.Ε. – αρκετές προσπάθειες προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης του προβλήματος, που όμως δεν έχουν φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Είτε λόγω ερασιτεχνικού σχεδιασμού των μέτρων, είτε λόγω πλημμελούς ελέγχου, είτε λόγω αδιαφορίας και υποβάθμισης του θέματος από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Ενδεικτικό της ελλιπούς συνειδητοποίησης, οι αριθμοί. Στα 5.721 τα δηλωθέντα εργατικά ατυχήματα το 2011, λίγο πάνω από τις 6.500 το 2016.

Είναι γεγονός ότι ο θεσμός του τεχνικού ασφαλείας δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία και συμβολή στην επιθυμητή μείωση.

Τα θέματα που απασχολούν τον εγκέφαλό μας κατά τη διάρκεια της εργασίας μας, ολοένα και πληθαίνουν, όπως και οι παράγοντες που μας αποσπούν την προσοχή.

Οικονομικές υποχρεώσεις που αυξήθηκαν και λόγω κρίσης, οικογενειακά προβλήματα, προβλήματα υγείας στο περιβάλλον μας κ.α., συνθέτουν το σκηνικό της ψυχολογίας του εργαζόμενου την ώρα της δουλειάς. Κινητά που χτυπούν την πιο ακατάλληλη στιγμή, μια φωνή από τον διπλανό μας και τόσα άλλα, είναι ικανοί παράγοντες να μας οδηγήσουν στο ατύχημα.

Πόσες φορές ελέγξαμε το καλώδιο μια συσκευής καθημερινής χρήσης πριν το βάλουμε στη πρίζα;;;

Πόσες φορές αλλάξαμε λάμπα χωρίς να κλείσουμε το γενικό και έχοντας την εντύπωση ότι ο διακόπτης είναι στο off;;;

Πόσες φορές υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μας;;;

Τα παραδείγματα είναι πολλά για τον καθένα μας και η επανάληψη (ρουτίνα) ίδιων εργασιών χωρίς πρόβλημα, μας κάνει να αισθανόμαστε σίγουροι πως δεν θα συμβεί τίποτα!

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.

Και μπορεί να είναι η τελευταία!

Δεν είμαι ο ειδικός για να δώσω λύση. Μπορεί αύριο το θύμα να είμαι εγώ!

Περισσότερη προσοχή και τήρηση των κανόνων ασφαλείας χρειάζεται. Μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των κινδύνων απ όλους.

Και ΠΡΟΣΟΧΗ, πολύ ΠΡΟΣΟΧΗ!

ΚΙΝΔΥΝΟΣ!!!

Θα τα λέμε….
Χάρης Κανταρίδης