Οι “Θράκες” μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά με γεμάτο φεγγάρι…μας έβαλαν σε μια μηχανή του χρόνου και μας έκαναν βόλτες από το χθες στο σήμερα… με στόχο την α-λήθη (α)…
Μια ξεχωριστή μουσικοχορευτική παράσταση από τους “Θράκες”αφιερωμένη στον Καρυοφύλλη Δοιτσίδη, στο ανοιχτό θέατρο της Ν.Ορεστιάδας,μέσα στα πεύκα, με τίτλο “Η α-λήθη(α)της Θράκης”…
Ο τίτλος της με προσκαλούσε ευχάριστα με αυτό το παιχνίδι των γραμμάτων κι
ανέβαζε τον πήχη ψηλά για να με προκαλέσει να μην την χάσω…
Από τον Πλάτωνα έχει δοθεί ο ορισμός της λέξης αυτής και σημαίνει τι άλλο την άρνηση της λήθης…
Φτάνοντας αυτό που είδα ήταν ότι ο κόσμος ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το κάλεσμα…
Ήταν όλοι εκεί …η Μαρία, η Γεωργία,ο Γιάννης,ο Χρήστος, η Φούλα, ο Σάκης,η Χρύσα…όλοι…
γνωστοί και άγνωστοι…μικροί και μεγάλοι γέμισαν το θέατρο…
Τα φώτα έσβησαν και η παράσταση άρχισε…
όλοι εμείς λες κι ανεβήκαμε σε μια μηχανή του χρόνου και πήγαμε πίσω …στο χθες…
φθάσαμε σ’ ένα χωριό που θα μπορούσε να ήταν του καθενός…το δικό του χωριό…
με μια κοινωνία οικεία…το σπίτι…η πλατεία…το καφενείο…ο γάμος…οι άνθρωποι…
οι γιορτές…το γλέντι…το τραγούδι…ο χορός…
Ένα χωριό σε μικρογραφία με τους ανθρώπους σε ρόλους
που ο καθένας θα μπορούσε να “μπει”…γιατί τους έχει ζήσει …
είτε σαν παιδί…είτε σαν μεγάλος…
μια κοινωνία με τα δικά της χρώματα και τους δικούς της άγραφους κανόνες
που τηρούνταν “κατά γράμμα” έτσι όπως όριζε η παράδοση…
σαν να υπήρχε ένα πρωτόκολλο που έπρεπε να τηρηθεί από όλους…
Μπορούσε ο καθένας να δει τον εαυτό του…
να είναι ένα από τα παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία…
ή να είναι στον γάμο…ξαναζώντας την χαρά τη δική του ή του παιδιού του…
ή να έβλεπε τον εαυτό του καλεσμένο… σ΄έναν γάμο…
σ’έναν χορό κι ένα γλέντι που κρατούσε μέχρι το πρωί…
Τα κοστούμια ήταν δεκαετίας ’50, ’60,’70…τέλεια…από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο ήταν όλοι άψογα ντυμένοι…άντρες…γυναίκες…παιδιά…
Το σκηνικό εναλλάσσονταν γρήγορα κι κατάφερνε να σε πάρει μαζί του
από τον δρόμο… στο σπίτι…στην πλατεία…
Από το χωριό στην πόλη κι από την Ελλάδα στο εξωτερικό με τους μετανάστες…
σ’ένα σαλόνι όπου οι οικογένειες βρίσκονταν,γιόρταζαν,γλεντούσαν απ’το τίποτα…
κι ο δίσκος έπαιρνε την θέση του στο πικ απ και το σόι τραγουδούσε και
χόρευε με την ψυχή του από τον πιο μεγάλο ως τον πιο μικρό…
Η Ελλάδα και η καρδιά της πάντα χτυπούσε στα σπίτια των μεταναστών σε όλον τον κόσμο και
η μουσική και τα τραγούδια στα οικογενειακά γλέντια ήταν πάντα μνήμη και φωνή και πατρίδα…
Οι γιορτές και τα Σαββατοκύριακα στην δεκαετία του’60,’70 αλλά και του ’80 ήταν μια ευκαιρία γι αυτούς που έμεναν στην Αθήνα να ξαναβρεθούν… να σμίξουν…να χορέψουν…να θυμηθούν…
Όλοι μαζί σ’ έναν χορό που κρατούσε ως το πρωί…
Η βραδυά τελείωσε με την βράβευση του Καρυοφύλλη Δοιτσίδη για την πορεία του στο Θρακιώτικο τραγούδι.
Επιμέλεια Αναστασία Πατλακίδου – Άρωμα Μελωδίας
…){kind=link}