Οι Aποκριές στου χρόνου τα γυρίσματα…

Οι δεκαετίες περνούν…
οι άνθρωποι φεύγουν… “αλλάζουν”…
μεγαλώνουν…
τα χαμόγελα όμως στις φωτογραφίες μένουν…

απ’ όπου κι αν έρχεσαι…
όπου κι αν πηγαίνεις…
όπου κι αν ζεις…
στις γιορτές  “επιστρέφεις” στην παιδική σου ηλικία …
σκαλίζεις το κουτί με τις αναμνήσεις και στις φωτογραφίες βρίσκεις
φωτεινά πρόσωπα και χαρές…

ο χρόνος λες και “γλιστράει”…
τρέχει σαν το νερό…
όμως αφήνει πίσω του πολλές στιγμές…

ο μπαμπάς μου με την φωτογραφική του μηχανή
“κρατούσε” τις στιγμές μας σε  φωτογραφίες…
άλλοτε σε ρόλο φωτογράφου κι άλλοτε σε ρόλο “σκηνοθέτη”
δεν άφηνε να χαθεί στιγμή…
μικρές φωτογραφίες σε διάσταση αλλά με μεγάλη καρδιά…

μέχρι  σήμερα ο μπαμπάς μου καμαρώνει για την φωτογραφική του μηχανή,
μια από τις αγάπες του, όπως και για το πικ απ και τους δίσκους του
που σε όλες τις γιορτές συνόδευαν τα γλέντια της οικογένειας…
Έτσι και την Κυριακή της Αποκριάς,το βράδυ έρχονταν όλοι οι συγγενείς στο σπίτι μας ,μικροί και μεγάλοι,για τα “συγχωρημένα”…
Όλοι έλεγαν “συγχωρημένα” αλλά ξεκινούσε πάντα από τον μικρότερο…
το τραπέζι στρώνονταν και μας χωρούσε όλους…
το πικ απ είχε την τιμητική του και ο χορός ξεκινούσε…
στο γλέντι αυτής της βραδυάς  πολύ μου άρεσε το τέλος…
Η ώρα του εθίμου με τον χαλβά.
Στο ταβάνι του σπιτιού μας ακριβώς πάνω από την τραπεζαρία υπήρχε ένα καρφάκι στο οποίο ο μπαμπάς μου έδενε μια χαλβαδένια κουλούρα.
Όλα τα παιδιά κάναμε ένα γύρω με τα χέρια πίσω για το ποιος θα κερδίσει και θα πιάσει την κουλούρα με το στόμα,χωρίς χέρια…και τώρα που το σκέφτομαι ο ίδιος κέρδιζε πάντα…
τι γλυκό έθιμο για να “βουλώσουν” τα στόματα…
Κλείνοντας τα μάτια αυτή τη στιγμή νομίζω ότι μου έρχεται η μυρωδιά από εκείνη την χαλβαδένια κουλούρα…και φωνές παιδιών ανακατεμένες με τα γέλια των μεγάλων…
και του χρόνου..

συγχωρημένα..