“Σε περιμένω στα σύνορα”, στη Βουλγαρία: Ο Γιάννης Τοπαλούδης μίλησε στο Εβροσκόπιο για το φεστιβάλ στη μνήμη της Ελένης
Με τον πάντα βαθιά ανθρώπινο και φορτισμένο λόγο του, ο Γιάννης Τοπαλούδης, πατέρας της δολοφονημένης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη, μίλησε στην εκπομπή Εβροσκόπιο του Ράδιο Έβρος με αφορμή τη διοργάνωση ενός ξεχωριστού φεστιβάλ εις μνήμην της κόρης του. Το φεστιβάλ με τίτλο «Σε περιμένω στα σύνορα» πραγματοποιείται στο Ιβαΐλοβγκραντ της Βουλγαρίας και αποτελεί έναν νέο πολιτιστικό θεσμό που φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως διαρκής υπενθύμιση και αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία.
«Η Ελένη μας έγινε, χωρίς να το θέλει, σύμβολο. Και βλέπουμε ότι πλέον αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Οι γυναικοκτονίες δεν έχουν σύνορα», σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Τοπαλούδης στην εκπομπή, μεταφέροντας τη συγκίνηση αλλά και την εσωτερική του δύναμη, που τόσο γενναιόδωρα όλα αυτά τα χρόνια χαρίζει στην κοινωνία.
Το φεστιβάλ ξεκινάει αυτό το Σάββατο, 2 Αυγούστου 2025, και θα διαρκέσει όλο τον μήνα, με εκδηλώσεις κάθε Σάββατο που περιλαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις, χορευτικά, μουσικές δράσεις και συζητήσεις με κοινωνικό και συμβολικό βάθος. Ο Δήμος Ιβαΐλοβγκραντ, με δήμαρχο την κυρία Ντιάνα Οβτσάροβα, εμπνεύστηκε και υλοποιεί αυτόν το θεσμό με απόλυτο σεβασμό προς την οικογένεια και το νόημα της απώλειας.
Όπως εξήγησε ο κ. Τοπαλούδης στο Εβροσκόπιο, η πρωτοβουλία των διοργανωτών ξεκίνησε μετά από προηγούμενη επαφή τους σε άλλη εκδήλωση: «Μας ζήτησαν απλώς την έγκρισή μας για να αφιερώσουν αυτές τις εκδηλώσεις στη μνήμη της Ελένης. Δεν υπήρξε δίλημμα. Όπου μπορούμε, είμαστε παρόντες, διαδικτυακά ή με φυσική παρουσία», είπε.
Ο ίδιος θα παρευρεθεί στην εναρκτήρια εκδήλωση του φεστιβάλ, ενώ εξήγησε ότι η σύζυγός του δεν μπορεί να ταξιδέψει λόγω τραυματισμού. Ωστόσο, η παρουσία τους – είτε σωματική είτε ηθική – είναι πάντα εκεί όπου το όνομα της Ελένης γίνεται αιτία για δράση και αφύπνιση.
Ο τίτλος του φεστιβάλ, «Σε περιμένω στα σύνορα», μοιάζει να επιδέχεται κι άλλων ερμηνειών. Όπως σχολιάστηκε και στη ραδιοφωνική εκπομπή, δεν αφορά μόνο τα γεωγραφικά σύνορα Ελλάδας–Βουλγαρίας αλλά και τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης. Θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος που μιλά για όλα εκείνα τα όρια που δοκιμάζονται όταν η κοινωνία μένει αδρανής απέναντι στη βία.
Ο κ. Τοπαλούδης στάθηκε ιδιαίτερα στη σημασία της συμμετοχής των νέων σε τέτοιες δράσεις. Αναφέρθηκε με συγκίνηση σε παλαιότερη εκδήλωση στο Διδυμότειχο, όπου μαθητές δημιούργησαν θεατρικά και ποιητικά έργα για την Ελένη, με τη συμμετοχή και του γιου του, Πέτρου. «Το θέατρο είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά μας. Είναι βιωματικό και τα βοηθά να κατανοήσουν σε βάθος τον κόσμο γύρω τους», είπε, υπενθυμίζοντας πόσο σημαντικό είναι οι δράσεις μνήμης να έχουν παιδευτικό χαρακτήρα.
Επιπλέον, η αφορμή της συνέντευξης ανέδειξε και την έλλειψη αντίστοιχων θεσμικών πρωτοβουλιών στη γενέτειρα της Ελένης Τοπαλούδη, στο Διδυμότειχο ή και ευρύτερα στον Έβρο. Παρά το ότι έχουν γίνει συμβολικές κινήσεις – όπως η ονοματοδοσία δρόμου ή το μνημείο απέναντι από το Δημαρχείο – λείπει ένας ζωντανός, επαναλαμβανόμενος θεσμός που να κρατά τη μνήμη ζωντανή, όπως γίνεται τώρα στη Βουλγαρία. «Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα και για άλλους Δήμους. Να συνεργαστούν γειτονικοί δήμοι από Ελλάδα, Βουλγαρία και Τουρκία, με συμμετοχή μαθητών. Να γίνεται κάθε χρόνο κάτι που ενώνει και αφυπνίζει», πρότεινε με την ευκαιρία ο κ. Τοπαλούδης.
Το φεστιβάλ έχει ελεύθερη είσοδο και είναι ανοιχτό σε Έλληνες επισκέπτες. Υπάρχει η δυνατότητα οι πολίτες του Έβρου να στηρίξουν την προσπάθεια και να παραστούν στις εκδηλώσεις, για να διαδώσουν ακόμη περισσότερο το μήνυμα.
Κλείνοντας ο Γιάννης Τοπαλούδης ευχαρίστησε όλους τους εμπνευστές και συντελεστές του Φεστιβάλ και επανέλαβε τη σημασία της τέχνης στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και στην κοινωνική ευαισθητοποίηση: «Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να δώσουμε στα παιδιά εργαλεία να εκφραστούν. Εκεί είναι η ελπίδα».
Δείτε >ΕΔΩ αναλυτικά το Πρόγραμμα και όλες τις πληροφορίες. “Σε περιμένω στα σύνορα“: Ένα Φεστιβάλ – υπενθύμιση, μια πρόσκληση για εγρήγορση και ένας ακόμη κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα ευθύνης που ξεκίνησε από ένα κορίτσι που δεν πρόλαβε να ζήσει, αλλά κατάφερε να σημαδέψει συνειδήσεις.
