«M-otherpoem: μόνο λόγος»: Λογοτεχνική performance στην Αλεξανδρούπολη

Στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017 λογοτεχνική performance του έργου του Βασίλη Αμανατίδη με θέμα: «M-otherpoem: μόνο λόγος».

Το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης σας ενημερώνει ότι την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 8:00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί στην Αλεξανδρούπολη λογοτεχνική performance του έργου του Βασίλη Αμανατίδη με θέμα: «M-otherpoem: μόνο λόγος». Πρόκειται για μια εναρκτήρια εκδήλωση της «Εστίας Θεάτρου και Ψυχής».

Θα ακολουθήσει η παρουσίαση των δραστηριοτήτων της «Εστίας Θεάτρου και Ψυχής», παρουσίαση του ποιητή, πεζογράφου, μεταφραστή και performer Βασίλη Αμανατίδη, συζήτηση με τον συγγραφέα για το έργο και το είδος της λογοτεχνικής performance, καθώς και μια ψυχαναλυτική προσέγγιση του έργου «M- otherpoem: μόνο λόγος» από τον Ψυχίατρο–Ψυχοθεραπευτή κ. Ηλία Ζιάκα.

Ο ποιητής Βασίλης Αμανατίδης, σε μια σόλο λογοτεχνική performance/επιτελεστική ανάγνωση πάνω στο πρόσφατο έργο του μ_otherpoem: μόνο λόγος. Εξήντα λεπτά για κείμενο, φωνή και σώμα, εύγλωττες σιωπές και αποσιωπήσεις, τρέμουσες αποκαλύψεις, απουσίες και παρουσίες που καταλήγουν σε έναν και μόνο λόγο: της ένωσης και του αποχωρισμού των ανθρώπων.

Το «M- otherpoem: μόνο λόγος» είναι ένα ενιαίο σπονδυλωτό ποίημα, που περικυκλώνει τη μητέρα ως «χώρα», χρησιμοποιώντας την αμεσότητα θεατρικού μονολόγου. Το έργο στοχεύει στην υποκειμενική αποτύπωση του ατομικού οικογενειακού βιώματος, υπονοώντας όμως και άλλους –πολύ καθολικότερους– κύκλους του Μητρικού. Στο μ_otherpoem: μόνο λόγος, το τραύμα μεταπλάθεται σε γλώσσα, μυθοπλασία και μορφή. Τα ποιήματα αναπτύσσονται γύρω από μια εξαντλητική «υπόθεση εργασίας», εναλλασσόμενα σαν μικρά θεωρήματα – απολαυστικά, τρομακτικά, λεπτού χιούμορ. Ώστε στο τέλος πλέον το ατομικό να έχει γίνει κατ’ ευχήν ευρύχωρο (αγγίζοντας ακόμη και το αρχέτυπο) και η οδύνη να έχει μετασχηματισθεί σε κοινό λόγο, έναν λόγο που μας ενώνει.

“Τα σεμέν είναι τσίλικα, βρίσκονται παντού, κυκλώνουν τον χώρο.
Μεσολαβούν ανάμεσα στις ρώγες των δαχτύλων μας και σε κάθε πράγμα.
Οι τρεις τυφλοί τα λέμε μπράιγ και μένουμε να τα διαβάζουμε με την αφή.
Αλλά δεν είναι αυτά γραφή, δεν σημαίνουν κάτι – άλλο είναι.
Τον κατάλευκο πολύποδα της αθωότητάς της
η μητέρα τον έπλεκε αιώνες με το τσιγκελάκι”.