“Κλείσε-κλείσε…κλείσε την πόρτα να μη φύγουν τα γενέθλια μου…”

Κάθε χρόνο  στα γενέθλια μου η μάνα μου θυμόταν και μου έλεγε “πόσο κρύο και παγωνιά έκανε όταν γεννήθηκα…και τι χιόνια είχε”…και πάντα γελούσε με την χρονιά που φώναζα σε όποιον άνοιγε την πόρτα “κλείσε-κλείσε…κλείσε την πόρτα να μη φύγουν τα γενέθλια μου”…με παιδιάστικη χαρά και λαχτάρα για να μην σταματήσει και τελειώσει αυτό που μ’ έκανε να περνάω καλά…και να γελάω με την ψυχή μου…
Όσο περνούσαν τα χρόνια οι γιορτές και τα γενέθλια μου συνέχιζαν να με κάνουν  χαρούμενη…και το σπίτι μας από την πρωτοχρονιά ήταν γεμάτο από κόσμο…
Εγώ μεγάλωνα κι η μάνα μου κάθε χρόνο δεν παρέλειπε να αναφερθεί σε ιστορίες από την γέννηση μου και τα γενέθλια εκείνα…κάθε χρόνο…κάθε φορά…
Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που δεν άκουσα την φωνή της…. αλλά  ένοιωσα τα λόγια της σαν ψίθυρο στην καρδιά μου…
και χαμογέλασα μαζί με το μικρό παιδί που συνεχίζει να κρύβεται εκεί μέσα ….και χοροπηδάει απ’την χαρά του στις γιορτές και στα γενέθλια…
που κρατάει κοντά του όσους αγαπάει…που γελάει με τα μικρά και πολύτιμα της κάθε μέρας…
που φωτογραφίζει τις μικρές και μεγάλες στιγμές για να αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου…
που απολαμβάνει τις βόλτες ,κοντινές ή μακρινές και παίρνει ανάσες…
και για τον δρόμο κρατάει ένα τραγούδι για να σιγομουρμουρίζει…
που χτυπάει παλαμάκια κάθε φορά που συναντιέται με τους ανθρώπους που αγαπάει…
και χορεύει με την ψυχή του έναν αέναο χορό….γιατί η ζωή είναι ωραία…
και κάθε φορά που δυσκολεύουν τα βήματα ένα χέρι,ένα χάδι,μια αγκαλιά το κάνουν να ξεχνιέται ξετυλίγοντας ένα δώρο…το δώρο της ζωής…

https://www.youtube.com/watch?v=mCRvjxAmDfE

γράφει η Αναστασία Πατλακίδου