Νοσοκομείο Διδυμοτείχου – Καταγγελία ασθενούς με σπάνιο αυτοάνοσο για άρνηση παροχής φροντίδας

Σοβαρό περιστατικό άρνησης παροχής υγειονομικής φροντίδας καταγγέλλει επώνυμα – με τα στοιχεία της στη διάθεση του συντάκτη – ασθενής από τον Βόρειο Έβρο, αφορώντας το Γενικό Νοσοκομείο Διδυμοτείχου. Η ίδια, εμφανώς ταραγμένη, οργισμένη και προβληματισμένη, επέλεξε να προχωρήσει σε δημόσια καταγγελία μέσω του Ράδιο Έβρος, όπως δηλώνει, «από ανάγκη να προστατευθούν άλλοι ασθενείς που ίσως δεν έχουν το ψυχικό σθένος να μιλήσουν, αλλά και να συμμορφωθούν οι εμπλεκόμενοι ώστε να μην επαναλάβουν την ίδια απαράδεκτη συμπεριφορά».

Η καταγγέλλουσα πάσχει από βαριά μυασθένεια (Myasthenia Gravis), ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί έντονη μυϊκή αδυναμία και μπορεί να επιφέρει αναπνευστικές και καταποτικές δυσκολίες. Για την περίπτωσή της έχει εγκριθεί από τον ΕΟΠΥΥ εβδομαδιαία ενέσιμη θεραπεία με το εξειδικευμένο και πολύ υψηλού κόστους φάρμακο Rystiggo, το οποίο χορηγείται με απλή υποδόρια έγχυση, ακόμη και κατ’ οίκον μετά από βασική εκπαίδευση – όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ανατρέχοντας στις οδηγίες χρήσης του.

Όπως εξηγεί η ίδια, μέχρι σήμερα η διαδικασία γινόταν ομαλά: νοσηλεύτρια εντεταλμένη από την εταιρία που χορηγεί το φάρμακο μετέβαινε κάθε εβδομάδα στην Ορεστιάδα ώστε να γίνει ο απαραίτητος κύκλος πρωτοκόλλου – δηλαδή, αφού η ασθενής παραλάμβανε το σκεύασμα από το γραφείο του ΕΟΠΥΥ Ορεστιάδας, η νοσηλεύτρια της χορηγούσε την ένεση κατ’ οίκον. Το πρόβλημα προέκυψε σήμερα, Παρασκευή 28/11, όπως αναφέρει, λόγω μικρής καθυστέρησης του courier που μετέφερε το σκεύασμα, με αποτέλεσμα η νοσηλεύτρια να υποχρεωθεί να επιστρέψει στην Αλεξανδρούπολη.

Κατόπιν επικοινωνίας της με τη θεράπουσα ιατρό της, της συστήθηκε η πλέον ενδεδειγμένη – και αυτονόητη προφανώς – λύση, να απευθυνθεί στο Νοσοκομείο Διδυμοτείχου για τη χορήγηση της ένεσης. Έτσι και έγινε∙ το απόγευμα περί τις 18:30 μετέβη στα εξωτερικά ιατρεία, έχοντας μαζί της σε ειδική συσκευασία με παγοκύστες το σκεύασμα – εφόσον απαιτείται ειδική συντήρηση – ακόμη και το επίσημο εγχειρίδιο χρήσης του φαρμάκου, προκειμένου, όπως λέει, να μην υπάρξει καμία δυσκολία στον τρόπο χορήγησης από το άτομο – νοσηλευτή, νοσηλεύτρια ή ιατρό – που θα την αναλάμβανε.

Ωστόσο, σύμφωνα με την καταγγελία της, όχι μόνο δεν εξυπηρετήθηκε, αλλά αντιμετώπισε και απαξιωτική – έως και ειρωνική – συμπεριφορά. Εξηγώντας την περίπτωσή της στα Εξωτερικά Ιατρεία, της ανακοινώθηκε, όπως υποστηρίζει, από ιατρό – πιθανότατα ειδικευόμενη – ότι «δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να αναλάβει την πράξη», δήλωσε αναρμόδια να “αναλάβει την ευθύνη” και της ζητήθηκε να μεταβεί στην Αλεξανδρούπολη, χωρίς να ληφθεί υπόψη η σωματική της εξάντληση, η εύθραυστη υγεία της, αλλά και το αντικειμενικό βάρος μιας μετακίνησης 250 χιλιομέτρων πήγαινε–έλα για μία απλή υποδόρια ένεση.

Η ίδια περιγράφει ότι βίωσε έντονη ψυχική φόρτιση, αισθάνθηκε υποτιμητικά, προσβεβλημένη ως πολίτης και ως ασθενής – και κυρίως ανασφαλής, σημειώνοντας πως «σε μια τόσο ευάλωτη κατάσταση υγείας, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεσαι σαν ένα “πρόβλημα” που πρέπει απλώς να φύγει από μπροστά σου». Επισημαίνει μάλιστα ότι η μυασθένεια επιδεινώνεται από την κόπωση και το στρες, γεγονός που – όπως φοβήθηκε – θα μπορούσε να έχει άμεσες συνέπειες στην υγεία της. Από την άλλη, όπως τονίζει: «Δεν μπορούν να μας αντιμετωπίζουν όσους ζούμε τόσο απομακρυσμένα σαν πολίτες Γ΄ κατηγορίας και να μας στέλνουν για μια απλή πράξη χιλιόμετρα μακριά, στην Αλεξανδρούπολη».

Τελικά, όπως αναφέρει, αναγκάστηκε να επικοινωνήσει μόνη της με το ΠΓΝΑ, όπου και εξασφάλισε άμεσα ραντεβού για τη χορήγηση της ένεσης το ίδιο βράδυ, υποβαλλόμενη όμως σε νέα πολύωρη και δαπανηρή μετακίνηση με τη βοήθεια του συζύγου της. Τουλάχιστον εκεί, όπως δηλώνει, της παρασχέθηκε η δέουσα φροντίδα με «ανθρώπινη και πολιτισμένη συμπεριφορά», άμεσα, γρήγορα και απόλυτα επαγγελματικά. «Έφυγα χαμογελαστή! Είπαμε τα αστεία μας με τα κορίτσια, μού έκαναν την ένεση και σε 5 λεπτά είχαμε τελειώσει», αναφέρει στο Ράδιο Έβρος με το πέρας της περιπέτειάς της, ταλαιπωρημένη αλλά με εμφανώς βελτιωμένη διάθεση πια, ευρισκόμενη πλέον στο δρόμο της επιστροφής, περί τις 23:10΄…

Πάντως η καταγγέλλουσα τονίζει πως δεν επιθυμεί τη στοχοποίηση συγκεκριμένων προσώπων, αλλά θεωρεί υποχρέωσή της να αναδείξει δημόσια το περιστατικό, ώστε – όπως λέει – «να γίνει σαφές ότι κανένας πολίτης, και ιδίως όσοι πάσχουν από σπάνιες και βαριές ασθένειες, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με αδιαφορία ή έλλειψη σεβασμού», σε οποιαδήποτε γωνιά της χώρας κι αν έχει επιλέξει να ζει – πόσο μάλλον εδώ, στον Βόρειο Έβρο. Παράλληλα, εκφράζει την αγωνία της μήπως στο μέλλον άλλοι πιο αδύναμοι ασθενείς, χωρίς φωνή και υποστήριξη, βρεθούν στην ίδια θέση, δίχως να μπορέσουν να αντιδράσουν. Ζητά δε, από τη διοίκηση ή οποιονδήποτε αρμόδιο να πράξει τα δέοντα, δηλώνοντας αποφασισμένη «να προχωρήσω περαιτέρω την καταγγελία ώστε να μη χρειαστεί και την επόμενη εβδομάδα, ω μη γένοιτο, να ξαναζήσω τα ίδια» – αφού ο κύκλος των θεραπειών της συνεχίζεται.

Δυστυχώς, τέτοιου είδους περιστατικά πλήττουν το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών του Βορείου Έβρου και αμαυρώνουν τη συνολική εικόνα ενός νοσοκομείου, το οποίο κατά τα λοιπά χαίρει πολύ καλής φήμης για το ανθρώπινο δυναμικό του. Η υπόθεση αναμένεται να διερευνηθεί, καθώς αφορά τη στοιχειώδη πρόσβαση ασθενών σε απαραίτητη και εγκεκριμένη θεραπεία.