Ισιδωρος Ζουργός “ως αναγνώστες δεν είμαστε πάντα οι ίδιοι,εξελισσόμαστε..”

Συντάκτης Αναστασία Πατλακίδου 25 Αυγούστου, 2019 10:30

Ισιδωρος Ζουργός “ως αναγνώστες δεν είμαστε πάντα οι ίδιοι,εξελισσόμαστε..”

“Εκείνο που εισπράττω από τους αναγνώστες και από πολλούς είναι αλήθεια,είναι μια σχέση που εγκαινιάζεται με κάθε μου μετάβαση σε κάποια πόλη με τις πολλές συζητήσεις,με τις πολλές συνευρέσεις με αναγνωστικές ομάδες,μ’ένα ευρύτερο κοινό,ότι τα βιβλία μου εγείρουν ερωτήματα…

Προσφέρουν ο,τι μπορεί να προσφέρει μια ανάγνωση…όλες τις εποχές του χρόνου και προφανώς δεν είναι βιβλία για καλοκαίρι …από πολλές πλευρές ακούγεται τα βιβλία παραλίας,βιβλία για να ξεχαστούμε…


Όχι τα δικά μου βιβλία δεν είναι τέτοια βιβλία,είναι βιβλία που μπορούν να προσφέρουν μια απόλαυση αλλά δεν προσφέρουν αυτού του είδους την λησμονιά που ευαγγελίζονται τα πολύ εύπεπτα βιβλία…

Η μεγαλύτερη κίνηση των βιβλίων παρατηρείται παραμονές των Χριστουγέννων και πολύ περισσότερο τους μήνες πριν από τις θερινές διακοπές.

Φαίνεται ότι η δύναμη της εικόνας τα καλοκαιρινά βράδια υποχωρεί,η τηλεόραση δεν είναι στα καλύτερά της ίσως υπάρχει ένας κορεσμός από τις πολλές ώρες στην οθόνη του υπολογιστή από την άλλη είναι το βραδινό αεράκι της Ελλάδας,είναι το καρπούζι στην βεράντα,είναι ο γείτονας που μας λέει καλησπέρα,όλα αυτά ταιριάζουν κάπως περισσότερο μ’ένα βιβλίο στην αγκαλιά…

(Τα βιβλία του Ισίδωρου Ζουργού έχουν πάντα ενδιαφέρον και αποζημιώνουν τον αναγνώστη… το ίδιο και μια κουβέντα μαζί του…ακούστε όλη την συζήτηση που είχαμε μαζί του στην εκπομπή “Άρωμα Μελωδίας” Αναστασία Πατλακίδου)

– Συνηθίζω να λέω ότι είμαι δάσκαλος,δεν θάθελα να λέω σε μια σύσταση αρχική ότι είμαι συγγραφέας…δεν ξέρω,δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό,μου φαίνεται ότι είναι μια ταυτότητα την οποία την δίνει κάποιος ύστερα από αρκετή ώρα.

Η πλέον αναγνωρίσιμη επαγγελματική μου ταυτότητα είναι δάσκαλος. Δεν έχω γράψει ποτέ σε κάποιο δημόσιο έγγραφο την δεύτερη μου ιδιότητα. Κατ αρχάς είμαι δάσκαλος και ύστερα είναι ένας τίτλος τιμής για μένα γιατί είναι ένα επάγγελμα-λειτούργημα το οποίο εξακολουθώ και το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά και του χρωστάω πάρα πολλά…

Τα παιδιά ευτυχώς κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος ζουν σ’ αυτό τον κόσμο τον οποίο είναι και η δική τους ηλικία…

εμείς είτε είμαστε γονείς είτε είμαστε δάσκαλοι πρέπει νάμαστε οι θεματοφύλακες αυτού του κόσμου…

προφανώς αυτός ο κόσμος επικοινωνεί με τον κόσμο των ενηλίκων …από κει και πέρα τα παιδιά δεν μπορούν να έχουν τις ίδιες αξιολογήσεις που έχουμε εμείς οι μεγάλοι.

Στα μάτια των μαθητών μου νομίζω ότι είμαι ο δάσκαλος τους που αγαπάει τα βιβλία,που κάνει κάθε προσπάθεια να τα φέρει στην καθημερινή τους σχέση και συναναστροφή…δεν είμαι ο συγγραφέας,το ξέρουν ότι είμαι συγγραφέας αλλά στα δικά τους μάτια είμαι ο δάσκαλος τους που αγαπάει τα βιβλία…έπειτα το να είσαι δάσκαλος είναι ένας ρόλος που θέλουμε να υπηρετούμε με την μεγαλύτερη δυνατή προσήλωση…οι τάξεις που έχω εγώ είναι συνήθως είναι οι μεγάλες τάξεις που ξεκινάει η απαγκίστρωση με την απόλυτη σχέση θαυμασμού που υπάρχει στις μικρότερες τάξεις γιατί μπαίνουμε σιγά σιγά στα χωράφια της προεφηβείας…αρχίζει έτσι και εισέρχεται μια πρώτη αμφισβήτηση απέναντι στους θεσμούς και τα πρόσωπα του κόσμου των ενηλίκων που είναι γύρω τους…

Πέρυσι τέτοιον καιρό ήμουν στην Σύρο κι έμεινα κατενθουσιασμένος και απ΄το νησί αλλά και τους ανθρώπους…

Η Θεσσαλονίκη για μας τους Θεσσαλονικείς είναι ο ορισμός της μάνας,της μήτρας,της πατρίδας αλλά από κει και πέρα δεν μπορούμε να μην αναγνωρίζουμε και την ομορφιά του κάθε τόπου.

Όταν ας πούμε σε κάποιες περιπτώσεις η ομορφιά αυτή είναι κυριολεκτικά εμβληματική όπως στην περίπτωση της Ερμούπολης νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε εκεί και αν το θέλετε να προβληματιστούμε για το πόσο όμορφες θα ήταν οι πόλεις και τα χωριά της πατρίδας μας αν είχαμε τον σεβασμό στην αρχιτεκτονική κληρονομιά…έναν τέτοιον σεβασμό που η Ερμούπολη κράτησε…

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μια χώρα που θα ήταν γεμάτη με πόλεις όπως είναι η Ερμούπολη γεμάτη από την κληρονομιά του αρχιτεκτονικού παρελθόντος.

– Αρχιτεκτονική κληρονομιά Θεσσαλονίκης και “Λίγες και μία νύχτες” το 8ο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2017 και το οποίο αναφέρεται σε ένα ιστορικό γεγονός,παίρνει αφορμή από την άφιξη του σουλτάνου Αμπντούς Χαμίτ ως αιχμαλώτου των Νεότουρκων τον Απρίλιο του 1909 στη Θεσσαλονίκη και τον εγκλεισμό του σε μια εξαιρετική έπαυλη της πάλαι ποτέ μαγευτικής συνοικίας των Εξοχών.

Ουσιαστικά το μυθιστόρημα μιλάει για την ζωή ενός παιδιού που τυχαίνει να είναι ο γιος του κηπουρού της βίλας και ο οποίος ζει μπροστά στα μάτια του κάποιες εικόνες που φαντάζουν μαγικές…

που φαντάζουν ότι έχουν έρθει από έναν άλλο κόσμο …

τις εικόνες του ίδιου του Σουλτάνου και της ακολουθίας του…

Με αφορμή λοιπόν αυτό το περιστατικό,αυτού του παιδιού που μεγαλώνει και η ζωή του απλώνεται σε όλη την ιστορία της πόλης αλλά και την γενικότερη ιστορία της χώρας μέχρι το καλοκαίρι του 1979…

Μέσα από αυτή την διαδρομή της ζωής του πρωταγωνιστή ζούμε τους Βαλκανικούς πολέμους,ζούμε τον εθνικό διχασμό,το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία…ζούμε επίσης τον μεσοπόλεμο,ζούμε το Ολοκαύτωμα της Ισραηλιτικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης…ζούμε και τα χρόνια της αντιπαροχής…τα μεταπολεμικά έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70…

Η ζωή αυτού του ανθρώπου είναι ταυτισμένη με την ζωή της Θεσσαλονίκης και την ιστορία της Ελλάδος και με την γενικότερη ιστορία της Ευρώπης.

Το να μάθει ο αναγνώστης ιστορία δεν είναι η πρόθεση του συγγραφέα…ένα παράπλευρο αποτέλεσμα της ανάγνωσης ενός ιστορικού μυθιστορήματος, ιστορικού περιβάλλοντος…εκείνο που θέλει να κάνει ο μυθιστοριογράφος είναι να φτιάξει έναν κόσμο ο οποίος θα κατοικείται από φανταστικά πρόσωπα τα οποία πρόσωπα όμως ζουν τις περισσότερες φορές σ’ ένα πραγματικό περιβάλλον είτε του παρόντος είτε του παρελθόντος…

Όταν λοιπόν εσύ μιλάς για ένα περιβάλλον του παρελθόντος αναγκαστικά θα πρέπει αυτό το περιβάλλον με κάποιο τρόπο να το παρουσιάσεις, να το αποκαταστήσεις στα μάτια των αναγνωστών.

Η αποκατάσταση του περιβάλλοντος αυτού κι όταν λέμε περιβάλλον δεν εννοούμε μόνο τα σπίτια και τους δρόμους αλλά και το ιδεολογικό περιβάλλον,το φιλοσοφικό, το κοινωνικό, το γλωσσικό…όλη αυτή η αποκατάσταση του παρελθόντος φέρνει αναπόφευκτα και μια γνώση ιστορική παρόλο που ο πρωταρχικός στόχος δεν είναι αυτός.

-Ήμουν από αυτούς τους συγγραφείς που κατάλαβαν από πολύ νωρίς ποιος είναι ο πραγματικός δρόμος τους…

Η σχέση με την λογοτεχνία ξεκινάει από πάρα πολύ νωρίς από την εφηβεία ακόμα όταν ως έφηβος προσπαθούσα να βρω την ταυτότητά μου ,το πρόσωπό μου σ’αυτή την μεταβατική εποχή που περνάν οι άνθρωποι.

Η ποίηση ήταν ένα ασφαλές καταφύγιο αλλά ταυτόχρονα και μια ευκαιρία να βουτήξω στα βαθιά της γλώσσας.

Η σχέση μου με την ποίηση κράτησε αρκετά χρόνια και κάποια στιγμή εγκαινιάστηκε ένα καινούριο στοίχημα…

Το πως όλα αυτά που είχα αποκομίσει ως αίσθηση της γλώσσας θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε ένα αφήγημα, σε μια μορφή λόγου εκτενέστερη,σ’ ένα μυθιστόρημα, σε κάτι το οποίο θα κρατούσε από τη μια αυτό που εγώ ένοιωθα ως γοητεία και μαγεία της γλώσσας και από την άλλη θα υπάκουε σ’όλη την λογική των μεγάλων αφηγήσεων με τη δράση,με τα επεισόδια,τις ανατροπές,όλο αυτό που συνήθως αποκαλούμε ως ο μαγευτικός κόσμος του μυθιστορήματος…

Πολύ νωρίς ξεκίνησα με την ποίηση ,ακολούθησαν κάποια σύντομα διηγήματα και σε μια πολύ νεαρή ηλικία για την ακρίβεια στην ηλικία των 24 χρόνων αποπειρώμαι να έχω την συγγραφή του πρώτου μυθιστορήματος.

Από τα 24 μέχρι τα 27 γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα “Φράουστ”.

Αν κάποια στιγμή διαισθάνομαι ότι κάποια λέξη είναι από μόνη της αρκετή κι εμβληματική αφαιρώ το άρθρο.

Ο πρωταγωνιστής είναι ο Φραγκίσκος…είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο πραγματεύεται τον Φαουστικό ,ευρωπαικό μύθο του κακού όπως τον φαντάστηκα εγώ να συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’80…

Είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο ήταν εξαρχής διακειμενικό διότι το ενδιέφερε πάρα πολύ να συνομιλήσει με σημαντικές σελίδες της λογοτεχνίας κάποιο χαρακτηριστικό που εμφανίζεται αργότερα και σε πολλά βιβλία μου…

Η σχέση των δικών μου βιβλίων και η διάθεση επικοινωνίας του με άλλα βιβλία είναι κάτι το οποίο εμφανίζεται πάρα πολύ συχνά σε όλα μου τα μυθιστορήματα τουλάχιστον στα περισσότερα…

Όταν είσαι πολύ νεαρός όπως στην περίπτωση του Φράουστ έχεις την διάθεση να είσαι κάτω από την θαλπωρή αυτών που για σένα είναι τα ιερά εικονίσματα της λογοτεχνίας…

Έτσι υπάρχει όλη η Φαουστική παράδοση,υπάρχει το έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, υπάρχει η Οδύσσεια… όπως καταλαβαίνετε τα βιβλία αυτά που αγάπησα και τα οποία με εξέθρεψαν γλωσσικά και λογοτεχνικά…ήθελα να τα έχω και αυτά μαζί μου από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας…

Όποιος ασχοληθεί συστηματικά με τα οκτώ μου μυθιστορήματα θα έβλεπε ότι υπάρχουν οι συγκεκριμένες συγγραφικές εμμονές κι αγάπες όπως παράδειγμα ότι η Οδύσσεια υπάρχει με πολλά πρόσωπα,το Οδυσσεικό ταξίδι,αυτή η περιπλάνηση προς γνώση του εαυτού…ένα μοντέλο το οποίο υπάρχει σε όλα μου τα βιβλία.

“Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού” εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ (με τον ΠΑΤΑΚΗ από το 1999 μέχρι σήμερα).

Ένα μυθιστόρημα δομημένο από τα παραμύθια της Ανατολικής Μεσογείου,παραμύθια για μεγάλους όμως,τα οποία έχω επινοήσει εγώ και αυτά τα παραμύθια με κάποιο τρόπο φτιάχνουν τον σκελετό ενός μυθιστορήματος.

Είναι ένα βιβλίο που αγαπά το άρωμα των μύθων και το άρωμα των παραμυθιών αλλά όχι αυτών των παραμυθιών τα οποία έχουν την μυρωδιά του βορρά ή τους πάγους του βορρά…έχει όλες τς μυρωδιές της Μεσογείου…

Είναι παραμύθια που έχουν για παράδειγμα ελαιώνες που έχουνε Βυζαντινούς αγγέλους οι οποίοι κατεβαίνουν από τις εικόνες και κάνουν μια βραδιά με πανσέληνο, βόλτα στον ελαιώνα για να ξεμουδιάσουν…

Είναι ένα βιβλίο που αποτελείται από τις μυρωδιές της ευρύτερης εδώ κοντινότερης περιοχής. Ακουμπάω αρκετά σε λαογραφία,σ’ ένα πρώτο πραγματολογικό υλικό με το οποίο θα ήθελα να φτιάξω δικούς μου μύθους,δικά μου παραμύθια.

Για την ακρίβεια είναι δέκα παραμύθια φτιαγμένα με βάση το πραγματολογικό υλικό και από κει και πέρα όλα αυτά φτιάχνουν,δομούν την σπονδυλική στήλη ενός μυθιστορήματος.

“Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού” αποπειράται να σκιαγραφήσει το μεγαλείο της παιδικής ηλικίας…

Πρωταγωνιστής είναι ένα εντεκάχρονο παιδί,δεν είναι ένα βιβλίο για παιδιά αν και μπορεί να διαβαστεί και από μεγάλα παιδιά,είναι ένα βιβλίο νοσταλγίας…

Αφορά αυτούς τους ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει την δεκαετία του ’60 και του ’70 όπου το να είσαι παιδί τότε μπορεί οντολογικά να είχες τα ίδια χαρακτηριστικά,τις ίδιες ψυχολογικές ανάγκες αλλά οι δραστηριότητες ήταν τόσο διαφορετικές.

Υπήρχαν οι αλάνες,υπήρχαν τα αυτοσχέδια παιχνίδια έξω, υπήρχαν οι παιδικές συμμορίες,οι μεγάλες παρέες,υπήρχε αυτή η ανεμελιά και του κόσμου των μεγάλων…είχαν λιγότερα καταναλωτικά αγαθά αλλά είχαν ηρεμία και μια έλλειψη υστερίας που διακρίνει τους περισσότερους από μας σήμερα και ειδικά τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων όπου η αγωνία και ο φόβος για το παιδί υπάρχει σε κάθε βήμα…αυτά σε μας ήταν ανύπαρκτα…ο όρος μεσημεριανή ξεκούραση ήταν ιερή για τους ανθρώπους…θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε “θέλεις δε θέλεις να κοιμηθείς κλείσε το στόμα και κοίταζε το ταβάνι “…

Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού με αρκετή τρυφερότητα ασχολείται με το πως είναι να είσαι ένα αγόρι 11 χρονών και μάλιστα ασχολείται με την μεταβατική περίοδο όπου σταματάς να αισθάνεσαι παιδί αλλά δεν είσαι ούτε κάτι διαφορετικό,νιώθεις πως μεγαλώνεις με μια αγωνία στην καρδιά,μ’ ένα φόβο αν συνδυαστεί αυτό με τα ιστορικά γεγονότα

που αναφέρει το βιβλίο δηλαδή με την επιστράτευση…Εκείνα τα ήσυχα καλοκαίρια που είχες την εντύπωση ότι τίποτα δεν πρόκειται να διαρρήξει την ηρεμία τους και τον ρυθμό τους, ξαφνικά εμφανίζεται ο φόβος ενός πολέμου…αρχίζουν τα παιδιά να κρυφακούνε τις συζητήσεις των μεγάλων…ήταν ένα καλοκαίρι δραστικότατων αλλαγών στην ζωή…και ο εντεκάχρονος Νικόλας νοιώθει να μεγαλώνει μ’έναν φόβο στην καρδιά μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον του Ελληνικού καλοκαιριού…

“Στην σκιά της πεταλούδας” -2005 Είναι ένα μυθιστόρημα που ασχολείται πάρα πολύ με την ιστορία του 20ου αιώνα κυρίως για τον χώρο της Βόρειας Ελλάδας,την Μακεδονία και την Θράκη και ουσιαστικά μιλάει για την σχέση προσφυγικού και ντόπιου στοιχείου και μέσα από την ιστορία τριών γενεών παρουσιάζεται αυτός ο κατακλυσμιαίος αιώνας,ο 20ος αιώνας, που ανέτρεψε τόσα πολλά…

Ειπώθηκαν πάρα πολλά γι’ αυτό το βιβλίο,κάποια από αυτά δεν τα περίμενα και άλλα μου σπρώξαν το μυαλό να προβληματιστώ πολύ περισσότερο…γιατί ο συγγραφέας όταν γεννάει κάτι δεν έχει απόλυτη συνείδηση για το δημιούργημα του…για το τι ακριβώς έχει γράψει…θα πρέπει αυτό να ταξιδέψει μέσα από πολλές γνώμες ανθρώπων για να διαμορφώσει και αυτός αργότερα με τον χρόνο και από αυτά που έχει ακούσει,με την χρονική απόσταση που είναι απαραίτητη,την εικόνα του βιβλίου του.

Ο Βασίλης Βασιλικός με την δικιά του αναγνωστική ματιά είχε μιλήσει για το βιβλίο ότι είναι τα 100 χρόνια της Ελληνικής και Βαλκανικής μοναξιάς…

Είναι εξαιρετικά ευχάριστο ατό για το οποίο έχεις ρίξει τόσο ιδρώτα πραγματικά να πει κάτι στους ανθρώπους…

ταυτόχρονα όμως είναι και βάρος…αναμέτρηση με τον εαυτό γιατί πάντα υπάρχει το επόμενο βιβλίο…

πάντα υπάρχει το επόμενο στοίχημα το οποίο θα υπήρχε έτσι κι αλλιώς αλλά όταν δημιουργούνται προσδοκίες από πάρα πολλούς ανθρώπους, αυτές οι προσδοκίες δημιουργούν και μια αίσθηση ευθύνης…

μια αγχωτική συνδρομή για τον δημιουργό αν και ο ίδιος ξέρει ότι είναι ανθρώπινο και δεν μπορείς κάθε φορά να εντυπωσιάζεις και να πετυχαίνεις πάντα.

Έτσι κι αλλιώς η λογοτεχνία διαφέρει με τον αθλητισμό στο ότι στον αθλητισμό τα πάντα είναι μετρήσιμα,οπότε λες θα πάω να καταρρίψω το ρεκόρ ενώ στην λογοτεχνία υπάρχει αυτή η ιδιάζουσα πρόσληψη από τον κάθε αναγνώστη…

Ένα κομμάτι από την όλη γοητεία της ανάγνωσης είναι ότι η αξιολόγηση και η πρόσληψη στον κάθε έναν από μας όταν διαβάζουμε ένα κείμενο είναι πολύ διαφορετική…αυτό με σπρώχνει να πω ότι η ουσιαστική ιδιοπροσωπία του αναγνώστη είναι αυτή που καθαγιάζει την ανάγνωση σε σχέση με τις άλλες δραστηριότητες του νου…

Ας πούμε η θέαση ίσως να μην δίνει αυτό το πολύ μεγάλο εύρος το οποίο δίνει η ανάγνωση…

Θα μπορούσαμε να διαβάσουμε το ίδιο βιβλίο και όταν συγκεντρωθούμε για να μιλήσουμε γι’αυτό να είναι τόσο διαφορετικές οι οπτικές,τόσο διαφορετικές οι αξιολογήσεις μας ως προς το κείμενο και αυτό καθιστά την ανάγνωση ένα πολύ ενδιαφέρον στοίχημα...και ως αναγνώστες δεν είμαστε πάντα οι ίδιοι,εξελισσόμαστε

πολλές φορές πιάσαμε στο χέρι μας βιβλία που μας εντυπωσίασαν όταν ήμασταν 20 ή 25 χρονών και όταν τα κοιτάζουμε μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια βρισκόμαστε μπροστά σε εκπλήξεις ή δυσάρεστες ή και ευχάριστες.Διότι κάποια από αυτά εξακολουθούν κι έχουν αυτήν την πατίνα,την γυαλάδα, η οποία μας εντυπωσιάζει ενώ κάποια άλλα νοιώσαμε ότι ο έρωτας μαζί τους τελείωσε….δεν είμαστε οι ίδιοι αναγνώστες.

“Η αηδονόπιτα”(2008) είναι μια προσπάθεια να καταγραφεί ο αγώνας των Ελλήνων, ο ξεσηκωμός του 1821, μ’ έναν τρόπο ο οποίος δεν θα θύμιζε τον ξύλινο λόγο των εθνικών επετειών, μ’ έναν τρόπο ο οποίος θα ήταν βαθύτατα ανθρώπινος και ιστορικός, χωρίς να αφαιρεί κάτι από το ηρωικό εκείνων των ανθρώπων…αλλά ένα ηρωικό το οποίο δεν θα ήταν φτιαγμένο με κόντρα πλακέ για να στηθεί στην εξέδρα μιας παρέλασης αλλά θα ήταν ένα ηρωικό το οποίο θα ανάβλυζε από την ψυχή και το όνειρο των ανθρώπων.

Η αηδονόπιτα είναι ένα βιβλίο για τον ξεσηκωμό,ένα βιβλίο για τον έρωτα και την επανάσταση με την υποσημείωση η οποία βγαίνει μέσα από το κείμενο ,την καταλαβαίνει ο αναγνώστης,ότι κανένας έρωτας δεν μπορεί να μην είναι επαναστατικός και καμιά επανάσταση να μην είναι ταυτόχρονα ερωτική…Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας και η επανάσταση

έχουν ως ζητούμενο την ίδια την ζωή αυτή καθ’αυτή.

“Ανεμώλια”(2011 βραβείο αναγνωστών) μια έκφραση-λέξη του Ομήρου, τα ανεμώλια,σημαίνει τα λόγια που τα καταστρέφει ο άνεμος,από το ρήμα όλυμι και άνεμος…εμφανίζεται μέσα στον Όμηρο και μιλάει για αυτά τα λόγια που χάνονται,που δεν έχουν στέρεη βάση…τα παίρνει ο χρόνος ,ο άνεμος…

Αυτή η ομηρική λέξη χρησιμοποιείται για να δώσει την αρχή του μύθου,της αφήγησης, μιας και μιλάμε για ένα βιβλίο που ονειρεύεται να μιλήσει για τον ομηρικό κόσμο στο σύνολο του μέσα όμως από μια σύγχρονη ιστορία η οποία αναφέρεται στην φιλία πέντε ανδρών από την Θεσσαλονίκη ,οι οποίοι κυριολεκτικά δραπετεύουν μ’ ένα ιστιοφόρο για να γλυτώσουν από την προηγούμενη ζωή τους και να ανανεώσουν το στοίχημα της αιώνιας νεότητας…

κάνοντας λάθος το άρθρο από πολλούς…ίσως τελικά η λέξη ανεμώλια θα μπορούσε να γίνει κι ένα πολύ ωραίο γυναικείο όνομα…

Μπορεί το βιβλίο να έχει ως αφόρμηση τον κόσμο των αντρών και μια αντρική φιλία,επί της ουσίας όμως είναι ένα βιβλίο το οποίο προσκυνά τον κόσμο των γυναικών…που έρχεται σε κάποιον συγχρονισμό με τους ομηρικούς μύθους…να δώσει αυτόν τον απαιτούμενο φόρο τιμής…

είναι ένα βιβλίο που αφορά επίσης και τις γυναίκες…γιατί σε πάρα πολύ κριτικές άκουσα- αυτό μου φάνηκε ήταν μόνο για τους άνδρες…είναι ένα βιβλίο που νομίζω αφορά όλους…αν θυμηθούμε και το κεφάλαιο Καλυψώ με το κομμωτήριο στην Αθήνα το οποίο ουσιαστικά πρόκειται για ένα νησί των γυναικών όπου εκεί γίνεται μια επισκόπηση της γυναικείας παρουσίας στην Ελλάδα,τα τελευταία 60-70 χρόνια…εκεί νομίζω ότι το ίδιο το μυθιστόρημα στήνει ένα βάθρο για την γυναίκα την οποία τιμά με κάθε τρόπο…

ίσως η λέξη που μπερδεύει τους υποψήφιους αναγνώστες είναι ότι γράφει στο οπισθόφυλλο ότι είναι ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και την φυγή…

αυτό το θέμα της αντρικής φιλίας δεν έχει κανέναν περιοριστικό χαρακτήρα…ίσα ίσα είναι η αφορμή για να ξεπηδήσουν πολλές αλήθειες όλων των ανθρώπων…

“Οι σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμονσίνο”

Είχα απόλυτη συνείδηση ότι ήταν ένας δύσκολος τίτλος αλλά επειδή το όνομα κάποιου βιβλίου όπως και το πιθανό εξώφυλλο και η αισθητική του παρουσίαση είναι ένα κομμάτι της ταυτότητας του θεώρησα εγώ ότι αυτό είναι που του ταιριάζει…από κει και πέρα είπα ότι όσοι είναι να διαβάσουν το βιβλίο δεν θα κολλήσουν στον τίτλο.

Είναι ένα βιβλίο το οποίο βάζει πάρα πολλά στοιχήματα.

Είναι το εκτενέστερο από τα μυθιστορήματα που έχω γράψει…είναι 780 σελίδες και παρ’όλη την έκταση και όλους τους χαρακτήρες που φιλοξενεί ο αναγνώστης δεν χάνεται …υπάρχει μια πυξίδα αφήγησης η οποία τον οδηγεί έτσι που τελικά να είναι φιλικό προς τον αναγνώστη…δεν είναι μυθιστόρημα το οποίο να είναι λαβυρινθώδες…έχει απαίτηση γιατί κάνει στάσεις στις φιλοσοφικές,στις ιατρικές,στις επιστημονικές θεωρίες του 17ου αιώνα,στον οποίο αναφέρεται…ταξιδεύει σε πολλές χώρες,σε πολλούς πολιτισμούς.

Από κει και πέρα όμως εγώ θέλω να πιστεύω και με μεγάλη μου χαρά το άκουσα και από πολλούς αναγνώστες ότι σε ό,τι αφορά την πυξίδα της αφήγησης δεν χάθηκαν ούτε λεπτό,παρ’ όλη την έκταση…

– Σήμερα δεν υπάρχει κάτι καινούριο που να έχει αποτυπωθεί στο χαρτί…

απλά αφουγκράζομαι την συγγραφική μαγιά να κοχλάζει,να ζυμώνεται…

αλλά δεν έχει υπάρξει ούτε η αρχική μορφοποίηση …

οπότε είναι πάρα πολύ νωρίς να πούμε οτιδήποτε…

απλά η επιθυμία ενός καινούριου βιβλίου είναι παρούσα…

κατά πόσο θα πραγματοποιηθεί και πως θα πραγματοποιηθεί θα το δείξει ο χρόνος…

Αν θέλουμε να κρατήσουμε αυτό το μοτίβο που υπάρχει αυτά τα 25 χρόνια θα πρέπει

τον Μάρτιο του 2020 να υπάρχει ένα καινούριο βιβλίο…

Οι προθεσμίες στην ιστορία του μυθιστορήματος λειτουργούσαν θετικά…

γιατί πάρα πολλά μυθιστορήματα ιδίως στον 19ο αιώνα

έχουν γραφτεί με προθεσμίες από τα περιοδικά στα οποία εκδίδονταν…

οπότε ίσως κάποιες φορές αν βάλουμε κάποια χρονικά όρια στον εαυτό μας,

αυτός να είναι ένας επιταχυντής της δουλειάς και να βγει τελικά θετικά…”

Ισίδωρος Ζουργός


Συντάκτης Αναστασία Πατλακίδου 25 Αυγούστου, 2019 10:30

Δημοφιλή άρθρα

Ράδιο Έβρος TV