Η Λένα Μαντά για την “Εκδίκηση των αγγέλων” στο Ράδιο Έβρος

Την Πέμπτη στις 23/6/16 συναντήσαμε την Λένα Μαντά στην παρουσίαση του νέου της βιβλίου “Η εκδίκηση των αγγέλων” στο βιβλιοπωλείο Χαραλαμπίδης και μας μίλησε τόσο για την νέα της απόπειρα στην συγγραφή αστυνομικού μυθιστορήματος όσο και για το νέο σίριαλ που ετοιμάζει, “Τα 5 κλειδιά” από το ομώνυμο βιβλίο της ίδιας.

Καταρχάς θέλω να σας πω ότι χαιρόμαστε πάρα πολύ που ερχόσαστε για δεύτερη φορά να παρουσιάσετε το βιβλίο σας στην πόλη μας, επίσης αυτή είναι και η δεύτερη φορά που επιχειρείτε να γράψετε ένα αστυνομικό βιβλίο μετά “Ta 5 κλειδιά”…

-Ναι και λίγο πιο βαθειά νερά τώρα γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα θάνατο, οπότε θεωρώ ότι είναι λίγο πιο βαθειά τα νερά. Μ’ άρεσε το εγχείρημα με “Τα 5 κλειδιά” οπότε είπα να το ξαναδοκιμάσω…

Πείτε μας πώς εμπνευστήκατε την συγκεκριμένη ιστορία.

-Από την στιγμή που ήξερα το γεγονός που ήταν ο θάνατος του κοριτσιού έψαχνα να βρω την μυθοπλασία που θα το έκανε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, δεν μπορούσα να το φτιάξω μόνο με ένα περιστατικό. Και όταν μια αναγνώστρια μου είπε ότι θέλει μία ηρωίδα να είναι συγγραφέας εκεί ήρθαν και έδεσαν πια όλα μαζί και είπα, ναι θα κάνω ένα βιβλίο όπου μία συγγραφέας ψάχνει ένα θάνατο φαινομενικά αναίτιο, φαινομενικά…

Υπάρχει κάτι που να σας δυσκόλεψε αρκετά στην συγκεκριμένη ιστορία;

-Αυτό που με δυσκόλεψε σε αυτό ήταν αυτό που με δυσκόλεψε και στα “5 κλειδιά” δηλαδή να μην προδώσω κάτι που δεν έπρεπε. Εδώ όσα προδίδω βέβαια κατόρθωσα να θέλω να τα προδώσω, δηλαδή να βάλω τον αναγνώστη λίγο να αρχίσει να υποψιάζεται ποιος, τι, γιατί και να αγωνιά μαζί με την ηρωίδα μου την Γαλάτια για λογαριασμό της και να περιμένει πότε εκείνη θα καταλάβει την αλήθεια. Ήταν ιδιαίτερα δοσμένο αυτό το βιβλίο, το διασκέδασα πάρα πολύ όμως, είναι και πολύ ενδιαφέρον και έπαιξα μαζί του μήνες, εννοείται.

Να περιμένουμε ένα καλό τέλος;

-Κοίταξε να δεις, καλό τέλος… ναι γιατί το αγαπώ το καλό τέλος στα βιβλία, σε γενικές γραμμές τα αγαπώ, βέβαια ο θάνατος ενός μικρού κοριτσιού δεν αναιρείτε αλλά τουλάχιστον ο αναγνώστης θα αισθανθεί δικαιωμένος όταν κλείσει το βιβλίο και αυτό για εμένα είναι καλό.

Ήθελα και να σας ρωτήσω το καλό τέλος υπάρχει πραγματικά στη ζωή μας ή απλά υπάρχει για να εξυπηρετεί την μυθοπλασία είτε αυτή είναι βιβλίο είτε είναι σίριαλ ή ταινία;

-Κοίταξε, εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δεις. Ένα καλό τέλος σε μια ζωή μπορείς να το πεις όταν αυτή τελειώσει, όσο ζεις θα έχεις εμπόδια τα οποία κάποια θα πηγαίνουν καλά, κάποια θα είναι ανυπέρβλητα, αλλά το τέλος τέλος είναι αυτό που λέω, “σύρομεν κόκκινη γραμμή”… αλλά είναι πια στο τέλος.

Μάθαμε επίσης ότι ένα από τα πολύ αγαπημένα μας, ένα αστυνομικό βιβλίο “Τα 5 κλειδιά”, θα μεταφερθεί στη μικρή οθόνη, θα γίνει σίριαλ, με μία επιφύλαξη από την μεριά σας…

-Μεγάλη…

Λόγω της προηγούμενης απόπειρας με το “Βαλς με 12 θεούς”…

-Και συνεχίζω να έχω επιφυλάξεις και θα τις έχω μέχρι να δω πώς αυτό αποδόθηκε, τι είδους παραγωγή έγινε γιατί μπορεί να τα θέλεις κάπως αλλιώς αλλά να σου έρχονται κάπως αλλιώς. Μπορεί το σενάριο να είναι καλό αλλά η παραγωγή να μην ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, πολλά μπορεί να στραβώσουν και γι’ αυτό θα περιμένω, είμαι πολύ πολύ επιφυλακτική. Χαίρομαι γιατί γίνεται σαν σίριαλ, χαίρομαι γιατί υπάρχει δουλειά για κάποιους ανθρώπους, αρκετούς, αλλά από κει και πέρα θα περιμένω να δω τα αποτελέσματα.

Φοβηθήκατε όταν σας το προτείνανε ότι μπορεί πάλι να πάρετε παράπονα, να λάβετε emails…

-Σίγουρα, σίγουρα… Αυτό όχι απλά το φοβήθηκα, είμαι σίγουρη ότι θα γίνει. Πρόσεξε να δεις, ένα βιβλίο όταν το διαβάζει ο αναγνώστης είναι σαν να δημιουργεί ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή μία ταινία η οποία προβάλετε στο μυαλό του. Έχει ήδη δημιουργήσει τους πρωταγωνιστές που δεν είναι υπαρκτοί, δεν είναι ένας ηθοποιός αλλά έχει φτιάξει μία ταινία. Σπάνια αυτή η ταινία μπορεί να έρθει και να ταιριάξει με το έτοιμο που θα δώσει ο κάθε παραγωγός, σκηνοθέτης, ηθοποιός. Είναι σίγουρη η σύγκρουση, άρα λοιπόν το θέμα είναι να είναι όσο το δυνατόν πιο ήπια αυτή η σύγκρουση.

Έχει πάρει το αφτί μου ότι για τους συγγραφείς τα βιβλία τους, λόγω του ότι είναι δημιουργήματα τους, είναι κάτι σαν τα παιδιά τους, δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν. Ισχύει αυτό;

-Άκουσε να σου πω, έχω δύο παιδιά, έχω ένα γαμπρό και μία νύφη, το όλον τέσσερα, θα ήταν ιεροσυλία να σύγκρινα τα παιδιά με τα βιβλία, άλλο το ένα άλλο το άλλο, εγώ λέω ότι ναι είναι δημιουργήματα μου, κάθε ένα το αγαπώ για διαφορετικούς λόγους. Θεωρώ μέσα μου αξεπέραστο το “Βαλς με 12 θεούς” , γιατί το θεωρώ και γούρι μου, επειδή ξεκίνησε η συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός με αυτό το βιβλίο, όμως σαν ηρωίδα αν με ρωτήσεις έχω λατρέψει την Ντάτα. Είμαι δέσμιά της ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια…

Και είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο…

-Είναι πάρα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο απλά θεωρώ ότι ήταν ένα πλάσμα λατρεμένο και δεν νομίζω ότι θα κατορθώσω ποτέ να δημιουργήσω ξανά ένα τέτοιο πλάσμα. Τόσο διαβολικά μαγικό…

Οπότε θα λέγαμε ότι είναι αυτό το οποίο ξεχωρίζεται;

-Ναι, αυτό το βιβλίο το ξεχωρίζω και το αγαπώ ιδιαίτερα.

Πρέπει να σας πω ότι το “Όσο αντέχει η ψυχή”, που συνδέεται με την “Ντάτα” είναι το πρώτο βιβλίο που με έκανε να δακρύσω ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή έλεγα ότι “γίνεται να κλάψεις σε βιβλίο;”, γιατί μία ταινία σου το δίνει και λίγο έτοιμο…

-Όχι, εγώ έχω κλάψει σε βιβλία, αλλά το “Όσο αντέχει η ψυχή”, για μένα, ήταν ένα δύσκολο βιβλίο να γραφτεί, ήταν τόσο κόντρα ρόλος για μένα η “Ηρώ”, δηλαδή όλη αυτή η ηττοπάθεια, όλο αυτό το “θέλω να της δώσω μία στα μούτρα μπας και ξυπνήσει επιτέλους”… Η “Ηρώ” με δυσκόλεψε πάρα πολύ να την γράψω, δηλαδή δεν μπορούσα να το διαχειριστώ τόση ηττοπάθεια, τόσο να τρως χαστούκια και να μην συνέρχεσαι ποτέ… Πια στο τέλος την έκανα να συνέλθει γιατί δεν άντεχα κι εγώ άλλο… Με ζόρισε, με ζόρισε πολύ.

Τέλος, θέλετε να μου πείτε πώς εμπνευστήκατε την ιδέα αυτή με τα δώρα;

-Αυτά δεν είναι δική μου ιδέα, δεν μπορώ να την οικειοποιηθώ, αυτό το σκέφτηκε ο άντρας μου. Έχει ξεκινήσει από το “Χωρίς χειροκρότημα”, τότε ήταν ένα CD σοκολατένιο, πάντα προσπαθούμε το δώρο κάπου να ακουμπάει πάνω στο βιβλίο. Απόδειξη ότι πέρυσι ας πούμε δεν δώσαμε κάτι, γιατί το “Μια συγγνώμη για το τέλος” δεν είχε κάτι να δένει και δεν ήθελα να δώσω κάτι άσχετο. Το ξεκίνησε λοιπόν ο Γιώργος με το σοκολατένιο το CD, στο “Όσο αντέχει η ψυχή” είχαμε ένα κουτί μικρογραφία βιβλίου που μέσα είχε λουκούμια, γιατί ξεκινούσε και τελείωνε σε μοναστήρι, και εκεί το καλωσόρισμα είναι το λουκούμι. Μετά στην “Ντάτα” ήταν τα στιλέτα της, μετά στα “5 κλειδιά” ήταν το μπρελοκάκι και φτάσαμε τώρα με το κομπολόι το οποίο είναι “αξεσουάρ” της ηρωίδας μου. Αλλά η ιδέα ανήκει στον Γιώργο…

Επιμέλεια:Σοφία Δραγκίδου