Η καλύτερη μάνα…για τον καθένα είναι η δικιά του…

Καθώς η ζωή μας κύκλους κάνει και ο χρόνος τρέχει …γλιστράει σαν το νερό…
ούτε που το καταλαβαίνεις πως από τον ένα ρόλο πας στον άλλον…
με μια γλυκιά ταχύτητα…
ζεις… χαίρεσαι…απολαμβάνεις την κάθε στιγμή…
σε όποια πλευρά κι αν είσαι…

όσο μικρός η μεγάλος κι αν είσαι αφήνεσαι… για να σε κανακέψει και
να σου κάνει χατίρια χωρίς όρους κι ανταλλάγματα…μέχρι τέλους…
η απώλεια της δεν αναπληρώνεται από κανέναν…το λένε όλοι όσοι το ‘χουν βιώσει…
ίσως γι αυτό η Μάρθα που “έφυγε” η μάνα της ,
αν και μεγάλη πια η ίδια, μου είπε “νοιώθω σαν να έχασα την ρίζα μου…”
Η αλήθεια είναι ότι την ζωή  την ανακαλύπτεις σε κάθε βήμα…
το ίδιο και την πορεία που θα ακολουθήσεις και τα “φώτα”…
ότι κι αν σου πουν οι άλλοι την άκρη την βρίσκεις εσύ …
τον κάθε ρόλο τον μαθαίνεις μόνη σου…
χαίρεσαι…φοβάσαι…ξυπνάς με αγωνίες… δουλεύεις…γελάς…ονειρεύεσαι…αγαπάς…κι
όσο κι αν τρομάζεις μερικές φορές …
κάνεις αυτό που ξέρεις…ακούς την εσωτερική σου φωνή…
όπως πάντα ακολουθείς το ένστικτό σου…
μεγαλώνεις και προχωράς  μαζί μ’ αυτό το πλάσμα από την ώρα που θα ρθει στην ζωή σου και
είσαι “κει” για όλα…με μια παράξενη, ανεξάντλητη δύναμη…
μαθαίνοντας βήματα και λέξεις…γέμισε φως η ψυχή μου όταν άκουσα την λέξη “μαμά”…
καθώς μεγάλωνε με φώναζε με μια λέξη που φάνταζε πιο μεγάλη απ’ το μπόι του “μάνα”…
κάπου εκεί στην εφηβεία το έκανε “μισό”… αλλά είχε το ίδιο χρώμα η φωνή…
έμπαινε σπίτι και φώναζε “μά..”
στην πορεία ξαναβρήκε την υπόλοιπη συλλαβή και μ’ αρέσει κάθε φορά που ακούω
“έλα ρε μάνα”…

https://www.youtube.com/watch?v=melTxQSYa3M