“Η Δέσπω…οι γυναίκες…και ο χορός του Ζαλόγγου” σε σχολική γιορτή στο 2ο Δημοτικό Σχολείο…δεκαετία του ’70…
Από τις σχολικές γιορτές εκτός από τα μπαλέτα,τα ποιήματα,τα τραγούδια είναι σίγουρο ότι θυμάσαι το σκετς της γιορτής της 25ης Μαρτίου…αυτό που έπαιζαν οι μαθητές της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου…
Μια ιστορία μοιρασμένη σε ρόλους με μαθητές και μαθήτριες της Έκτης…
ποιος δεν θυμάται τον ρόλο του και τα ρούχα που φόρεσε…και τους άλλους συμμαθητές…
Ίσως να θυμάσαι αμυδρά και γιορτές μεγαλύτερων γιατί κάτι σου έκανε τότε εντύπωση και γιατί περίμενες να ρθει η χρονιά σου…
Στο δικό μας “έργο” δεν είχε μια ιστορία αλλά πολλές πλεγμένες με την 25η Μαρτίου…οπότε όλοι ήμασταν πρωταγωνιστές…έξυπνη επιλογή έργου της υπεύθυνης δασκάλας της οποίας το όνομα δεν θυμάμαι γιατί έκανε μάθημα στην τότε Δ’ Δημοτικού…θυμάμαι όμως πολύ καλά την εικόνα της…νέα,γλυκειά ,καστανόξανθη,χαμογελαστή και ντυμένη όμορφα με χαρούμενα χρώματα…είχε έρθει από άλλη πόλη…ο δικός μας δάσκαλος ήταν ο Γιαννακόπουλος…
Ο δικός μου ρόλος στο σκετς ήταν η Δέσπω και η ιστορία με τις γυναίκες και το τέλος της ο χορός του Ζαλόγγου…
Τα ρούχα που φορούσα τα θυμάμαι ακόμα…τόσα χρόνια μετά…
Μαύρο – μπλε μπουφάν βελούδο…υπέροχο και σαν χρώμα αλλά και στην αφή…με χρυσό γαρνίρισμα γύρω γύρω…
τέλειο λευκό πουκάμισο με μακριά φαρδιά μανίκια με δαντέλα στο τελείωμα τους…και μια φούστα…”του ονείρου”…
με χρώμα μπλε – μαύρο…μπροκάρ ύφασμα γεμάτο με μπλέ ρουά τριανταφυλλάκια…
κλείνοντας τα μάτια μπορώ ακόμα να νοιώσω το άγγιγμα του χεριού μου πάνω στην στολή…
η μοδίστρα που την έραψε ήταν μια από της χρυσοχέρες μοδίστρες της Ν.Ορεστιάδας…
δανεική ήταν η “στολή”…μια φορά την φόρεσα στην ΣΤ’ Δημοτικού…
νομίζω ότι η μάνα μου την πήρε από την κυρ Αντιγόνη….την είχε φορέσει και το Μαράκι…
ο λόγος όμως που έκανε “μοναδικό”,στα μάτια μου, αυτό που φορούσα ήταν η ζώνη…
ένα οικογενειακό κειμήλιο από το χωριό Θυρέα, της οικογένειας Δεβετζή…κουμπάροι μας και γι’ αυτό μας την εμπιστεύθηκαν…εξαιρετικό κομμάτι…ακόμα θυμάμαι το “βάρος” που ένοιωθα καθώς την φορούσα και από την ομορφιά της αλλά και γιατί φοβόμουν μην πάθει κάτι…
“Οι άντρες μας Σουλιώτισσες πολεμάνε για την πατρίδα…” αυτό μου έμεινε από την εισαγωγή του ρόλου…και την υπεύθυνη δασκάλα που μου έλεγε να φωνάζω για να ακούγομαι σε όλη την “αίθουσα τελετών”…
όλα τα άλλα τα παρέσυρε στο πέρασμα του ο χρόνος…
Είναι περίεργο τι κρατάει ο καθένας μας από τα χρόνια που περνούν και τι θυμάται …
Όλα όμως είναι καλά κλεισμένα μέσα στο ξύλινο κουτί των αναμνήσεων…. με την κόκκινη βελούδινη εσωτερική πλευρά…άσχημα και όμορφα όλα μαζί…δικά σου…μαζί με τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή σου… όσο για το κουτί αυτό…επιλέγεις και το ανοίγεις όποτε θέλεις εσύ…
Αναστασία Πατλακιδου
