Η Αριάδνη ευτυχώς έφυγε…

όσο για τους δρόμους με το πολύ κρύο κατέληξαν να γίνουν ” παγοδρόμιο”…

φωτογραφία Ορέστης

Οι άνθρωποι  από τον δήμο της Ν.Ορεστιάδας κατάφεραν με κόπο να μην αποκλειστεί κανένας…
εκχιονιστικά, αλατιέρες, γκρέιτερ,  όλα τα οχήματα ανάλογου μεγέθους αλλά και δυνατοτήτων επί τω έργω…
όλοι δούλευαν νύχτα – μέρα και κατάφεραν να κρατήσουν τους δρόμους ανοιχτούς…

δεν τους ξέρω όλους  με τα ονόματά τους μόνο τον Τοτό Μυλωνά και στο πρόσωπο του
θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους…

φωτογραφία Φανή Μπαχαρίδου

Το χιόνι όσο αθόρυβα “πέφτει” άλλο τόσο αισθητή κάνει την παρουσία του…
οι χιονονιφάδες  έρχονται ήσυχα και συνθέτουν το καλύτερο σκηνικό καλύπτοντας τα πάντα…
ενώ προκαλούν τους καλλιτέχνες για μια ακόμα φορά…
Ο Δημήτρης , ο Σταμάτης και η φωτογραφική τους ομάδα  δεν αντιστάθηκαν στο δέλεαρ…και
οι φωτογραφίες τους ήταν εξαιρετικές όπως πάντα.

Οι γειτονιές γέμισαν χιονανθρώπους και στην Ορέστου,στην δικιά μας γειτονιά,
ο Χρήστος πήρε στα χέρια το χιόνι κι έφτιαξε έναν πιγκουίνο που
ο μικρός Θάνος λέει  δεν θα ήθελε  να φύγει ποτέ…ακούγοντας το θυμήθηκα το παραμύθι
“ο χιονάνθρωπος που  δεν ήθελε να λιώσει” του Μάνου Κοντολέων.
Πάντως το χιόνι του 2005 ήταν πολύ περισσότερο κι αυτό φαίνεται…
από τον χιονένιο κύκνο που είχαμε φτιάξει τότε…

Κάθε σημείο της πόλης έγινε πιο όμορφο με το χιόνι…
τα τζάκια δεν σβήνουν και τα αγαπημένα πουλόβερ ζεσταίνουν τις βόλτες μας όπως και οι καφέδες, τα τσάγια…και οι καλές παρέες …

φωτογραφία Δημήτρης Τριανταφυλλίδης

όπως πάντα ο Πέτρος δηλώνει παρών κι εμπνέεται απ’ τον καιρό και μας φτιάχνει καφέ μ’ έναν χιονάνθρωπο

Πίνοντας τον καφέ σκέφτομαι ότι η”Αριάδνη” έφυγε το ίδιο και ο “Βίκτωρ” και είμαστε ακόμα στα μισά του  του χειμώνα…

Οι χειμώνες της ζωής μας όσο κι αν μας ζόρισαν με τα καμώματα τους όσα χρόνια κι αν περάσουν
θα θυμόμαστε τις  μέρες με τα χιόνια κι ας μην είχαν τότε ονοματεπώνυμο…
είχαν χιονοπόλεμο…χιονάνθρωπους…φωτογραφίες…παρέες…εικόνες…στιγμές…