“Happy End” από την Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης

Ίσως ο κορυφαίος σύγχρονος Ευρωπαίος κινηματογραφιστής, ο Μίκαελ Χάνεκε έχει αναλύσει τη δομή της (μετα)μοντέρνας κοινωνικής πραγματικότητας με μοναδικό, τολμηρά διεισδυτικό τρόπο. Η μισαλλοδοξία, η αλλοτρίωση, η φοβική ανασφάλεια, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο μετατρέπουμε τη ζωή μας σε θέαμα και, μέσα από πάμπολλες, άμεσες κι έμμεσες μορφές βίας, την καταστρέφουμε, αποτελούν τον πυρήνα της φιλοσοφικής σκέψης του. Μιας σκέψης αναλυτικής, διαλεκτικής και βαθιά πολιτικής, η οποία διαπλέκει τις ψυχολογικές συμπεριφορές με τις κοινωνικές συνθήκες και φωτίζει τις ανυπέρβλητες αντιθέσεις που γεννούν μεμονωμένα ή συλλογικά «τρομοκρατικά» ξεσπάσματα.
Μετά τη στιλιζαρισμένη «Λευκή Κορδέλα» και το ασφυκτικό δράμα δωματίου «Αγάπη», ο 75χρονος Γερμανοαυστριακός δημιουργός, επιλέγει τώρα έναν πιο ανάλαφρο τόνο για να στοχαστεί πάνω στα ίδια ερωτήματα, τα οποία στο «Happy End» περιστρέφονται γύρω από τη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας. Πιο συγκεκριμένα της οικογένειας των Λοράν, ο πατριάρχης της οποίας έχει παραχωρήσει τα ηνία της κατασκευαστικής του εταιρείας στην κόρη του Αν. Χωρισμένη, πρέπει να διαχειριστεί, ανάμεσα στ’ άλλα, και την ανικανότητα του γιου της και μελλοντικού διαδόχου της επιχείρησης, μια αβλεψία του οποίου έχει μόλις προκαλέσει ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα. Ταυτόχρονα ο αδερφός της αναλαμβάνει την επιμέλεια της έφηβης κόρης του από τον προηγούμενο γάμο του.
Καθώς οι τύχες των Λοράν διασταυρώνονται με αυτές ενός κόσμου σε κρίση αξιών και ταυτότητας, κρυφές συμπεριφορές και καταπιεσμένες επιθυμίες αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Η αποστολή του Χάνεκε είναι να τους καταδώσει στα μάτια μας, να μας κάνει να διακρίνουμε τις ανεπαίσθητες διαφορές που χωρίζουν τα ευγενικά τέρατα από τους ανύποπτους που μπορεί και να τους ζηλεύουν.