Λεμονιά Οικονόμου για την περιπέτειά της με αεροπορική: “Δεν θέλω να μας λυπούνται∙ θέλω να μας σέβονται”

“Μπορεί να μη με σεβάστηκαν αλλά εγώ τους σέβομαι και περιμένω…”

Με αξιοπρέπεια, φωνή ήρεμη και λόγο στέρεο, η κυρία Λεμονιά Οικονόμου από τα Λαγυνά του Έβρου αφηγήθηκε στην εκπομπή Εβροσκόπιο του Ράδιο Έβρος την περιπέτειά της, μια σοβαρή και βαθιά ανθρώπινη υπόθεση που εγείρει προβληματισμό για τη συμπεριφορά αεροπορικών εταιρειών απέναντι σε επιβάτες με αναπηρία (δείτε το ρεπορτάζ >ΕΔΩ).

Η κυρία Οικονόμου, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας και έχει αναπηρία 90%, ταξίδευε από Αθήνα προς Αλεξανδρούπολη με τον εξάχρονο γιο της, έχοντας μόλις ολοκληρώσει μια απαραίτητη θεραπεία. Παρά τη γνωστή διαδικασία εξυπηρέτησης επιβατών ΑμεΑ και τη συνοδεία που της παρείχε η εταιρεία, της απαγορεύτηκε η επιβίβαση επειδή –όπως της ειπώθηκε– «δεν χωρούσαν οι αποσκευές της», αν και επρόκειτο για δύο μικρές βαλίτσες των 8 κιλών.

Όταν πρότεινε να τις μεταφέρει χειροκίνητα στο θάλαμο, της απάντησαν αρνητικά, χωρίς εναλλακτική. Της προτάθηκε να ταξιδέψει με την επόμενη πτήση, αλλά αυτό απαιτούσε νέα κράτηση με διπλάσια χρέωση, την οποία έπρεπε να καλύψει η ίδια, σαν να έφταιγε εκείνη. Τελικά αναγκάστηκε να αγοράσει εισιτήριο από άλλη εταιρεία, περνώντας ολόκληρη τη μέρα στο αεροδρόμιο με ένα μικρό παιδί και χωρίς υποστήριξη, ενώ της αφαιρέθηκε ακόμα και το καροτσάκι μετακίνησης, εν μέσω μιας ακατανόητης διαδικαστικής αναλγησίας.

Το πιο εντυπωσιακό είναι η στάση της ίδιας: «Τους σέβομαι, παρότι δεν με σεβάστηκαν», λέει, εξηγώντας ότι δεν έχει προχωρήσει (ακόμη) σε νομικές ενέργειες, αναμένοντας μια επίσημη απάντηση από την εταιρεία. Δεν επιδιώκει σύγκρουση, μα αποκατάσταση της αξιοπρέπειας. Δεν καταγγέλλει για να τιμωρήσει, αλλά για να μη βιώσει ξανά κανείς μια τόσο τραυματική εμπειρία.

Η υπόθεσή της δεν αφορά μόνο τις ελλείψεις εξυπηρέτησης. Είναι ένα παράδειγμα για το πώς η γραφειοκρατία και η απουσία ενσυναίσθησης μπορεί να ακυρώσουν τα πιο βασικά δικαιώματα: στη μετακίνηση, στην αξιοπρέπεια, στη στήριξη. Και όλα αυτά εις βάρος μιας γυναίκας που ζητά μόνο το αυτονόητο: να ζει, να μετακινείται και να θεραπεύεται με σεβασμό.

Ακούστε την κ. Οικονόμου