19 Μαΐου 1919 -19 Μαΐου 2019 Ημέρα Μνήμης

Συντάκτης Νewsroom 19 Μαΐου, 2019 22:15

100 χρόνια από την γενοκτονία των Ποντίων

19 Μαΐου 1919. Μια ημερομηνία-εφιάλτης για εκατομμύρια Πόντιους του χθες, του σήμερα και του αύριο που συνδέεται όχι μόνο με τη βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου, αλλά και τη σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Τα εργαλεία της Γενοκτονίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και δοκιμασμένα από τους θύτες και τους συνεργούς τους, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί των Ελλήνων από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι ατελείωτες πορείες με προορισμό το θάνατο, οι επιθέσεις παραστρατιωτικών ομάδων στα ελληνικά χωριά του Πόντου αλλά και τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, εξαφάνισαν γενιές και γενιές Ποντίων.

μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.

Εκτέλεσαν, κρέμασαν, βίασαν, βασάνισαν και απήγαγαν. Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονται σαν να μην ήταν ζωντανά πλάσματα. Όσο πιο φρικτός ο θάνατός τους τόσο πιο επιτυχημένοι θεωρούνταν οι φονιάδες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εξαργύρωσαν τα εγκλήματά τους με χρήματα, αξιώματα, και τις περιουσίες των Ελλήνων. Και η ανταμοιβή έκανε ευκολότερο το έργο της καταστροφής και εξαφάνισης κάθε ίχνους ελληνικότητας από τις πόλεις και τα χωριά που ευημερούσαν μέχρι τότε, λόγω του δαιμόνιου πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου.

Η εντολή ήταν σαφής: Καταστρέψτε καθετί ελληνικό και προστατέψτε την πατρίδα μας από τους Έλληνες και χριστιανούς.

Μια εντολή που όπως αποδείχθηκε υλοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και επηρέασε και όλους όσοι επέζησαν, αφού απέμειναν πίσω να κλαίνε τους νεκρούς τους και αντιμέτωποι με την απόρριψη της μητέρας πατρίδας.

Οι Έλληνες του Πόντου που διασώθηκαν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν ξανά προκοπή όπου κι αν τους έριξε η ζωή. Μπορεί οι ιστορίες τους να είναι γεμάτες πόνο και βάσανα, όμως η ελπίδα είναι εκείνη που ξεχωρίζει.

Η ποντιακή λαλιά, η ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική κράτησαν όρθιους τους Πόντιους. Κι αυτό παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες πολλών να τους λυγίσουν.

Ο πόνος ζωγραφισμένος στα πρόσωπα της οικογένειας του ιερέα…

Παιδιά, γυναίκες, άνδρες, νέοι και γέροι. Κανείς δεν γλίτωσε από τη δολοφονική μανία των Τούρκων και όσων τους βοήθησαν να διαπράξουν τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Και από εκείνους που δεν δολοφονήθηκαν και γλίτωσαν από τις πορείες θανάτου, πολλοί κακοποιήθηκαν με τρόπους που φυσιολογικού ανθρώπου νους δεν μπορεί να συλλάβει − νεαρά κορίτσια και γυναίκες ατιμώνονταν σχεδόν καθημερινά από στρατιώτες που απολάμβαναν τον εξευτελισμό τους.

Μωρά αρπάζονταν από τις αγκαλιές των μανάδων τους, και εάν δεν τα θανάτωναν αμέσως, τα βασάνιζαν και στο τέλος τα έκαιγαν ζωντανά.

Η φυλακή ήταν μονόδρομος για τους «τυχερούς» άνδρες που δεν κρεμάστηκαν. Εκεί έπεφταν θύματα ξυλοδαρμού και βασανισμού. Οι κρεμάλες για τους Πόντιους στήνονταν οπουδήποτε. Εξάλλου η ζωή τους δεν είχε καμία αξία, και ο τόπος έπρεπε να καθαρίσει από τους γκιαούρηδες…

Και όταν τελείωσε η «ερυθρά σφαγή», άρχισε η «λευκή»: Λεηλασίες περιουσιών και πυρπολήσεις χωριών. Τίποτα δεν άφηναν όρθιο στο πέρασμά τους οι δολοφόνοι. Εκείνοι που έφευγαν κυνηγημένοι από το θάνατο, εάν κατάφερναν να φτάσουν κάπου είχαν να αντιμετωπίσουν κακουχίες που συχνά οδηγούσαν και αυτές στο θάνατο. Στον φυσικό, γιατί ο άλλος, εκείνος της καρδιάς, είχε ήδη επιτευχθεί.

Οι μαρτυρίες που διασώθηκαν από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού δεν αφήνουν καμία απορία.
Μαρτυρία το παρακάτω βίντεο για την γενοκτονία των Ποντίων